De foto die ik niet maakte #3

Tenen gekruld over de boord met haar knieën licht gebogen staat ze aarzelend aan de rand van het zwembad. Haar handen tegen elkaar, vingers wijzen naar boven. Alsof ze een schietgebedje naar boven stuurt. Het water drupt uit de strengen die tegen haar gezicht plakken en trekt glanzende baantjes over blote schouders en armen.
Startklaar lijkt ze. Tot je naar haar mond kijkt. Ze bijt hard op haar lippen, haar ogen zoeken naar vaste grond in de blauwe diepte. Haar tenen wiebelen, knieën knikken.
En dan springt ze. Een boog en heel wat spetters. Uit die plons duikt een gezicht op. Met enkel ogen, wangen en mond boven water zwemt ze zich een weg naar het houvast van de boord.

(stedelijk zwembad, zwemles nr zoveel) 

Het is het seizoen om stil te zitten - Vijf boeken voor de herfst

's Avonds probeer ik me te ankeren in mijn zetel. Goed ingestopt onder een deken én met een boek binnen handbereik bezweer ik mezelf dat er op dit moment even niets moet. Kruimels zijn geduldig. Die kunnen best wel een etmaal zonder de aanblik van een borstel. Stof en draad mogen even stof en draad blijven in plaats van iets draagbaars. De was kan in kreukels blijven liggen, in de herfst wil ik tussen de pagina's zijn.

In de Flow stond een leuk artikel over herfstboeken. Want in de herfst lees je een andere soort boeken dan de zomer. Ik toch. Ik wil boeken lezen die geuren naar kruidnagel en kaneel. Die het geluid van krakende herfstbladeren oproepen en waar je vooral boeken  heerlijk lang  kan in wegduiken.

Dit zijn mijn vijf herfst-aanraders. Allemaal niet zo heel recent, maar ook dat hoort bij de herfst. De geur van stoffig papier.

1. Een weeffout in onze sterren - John Green
2. Vijf kwarten van een sinaasappel - Joanne Harris 
3. The one plus one - Jojo Moyes
4. De alchemist van Venetië - Elle Newmark
5. De miraculeuze reis van Edward Tulane - Kate DiCamillo

#100happydays

Ergens in het voorjaar gaf ik mezelf op voor #100happydays. Het doel was om 100 dagen een foto te maken waar je gelukkig van werd. Geen grote dingen, maar kleine zaken. Omdat ik vind dat niet alle geluk in een foto te vangen is, hield ik mijn lijstje bij in de geduldige pagina's van mijn Moleskine.

Soms was het makkelijk. Firenze zien, zwemmen in een Italiaans bergriviertje en een weerzien met vrienden na een maand wederzijdse vakantie zijn dagen die baden in geluk. Soms vond ik geluk in grote opluchting 'de vinger is er niet af!'

Op andere dagen was het moeilijker. Zo lees ik ook: 'Kroost slaapt! Lief is op stap! Stilte en rust!' Geen idee wat er die dag speelde, maar echt goed moet het niet geweest zijn. Maar - en hier zit het hem - het is me gelukt om 100 dagen lang elke dag een moment te vatten en het gekke is dat ik me ze stuk voor stuk herinner. Zo zijn er:

• Een croissant op een trapje eten. 
• Zelfs bij de lelijkste en smerigste campings zijn de zonsondergangen mooi. 
• In slaap vallen in de hangmat
• Lezen op de trein
• Ik kan met twee kinderen naar de tandarts gaan - zelfs wanneer een er spuit om te verdoven wordt bovengehaald en er een tand moet getrokken worden (wat niet lukt, dus operatie) - zonder mijn t-shirt doornat te zweten. 
• Uitwaaien aan het strand 's avonds
• Koffie gaan drinken met de liefste vriendin
• Zenuwen om voor een groep te spreken overwinnen
• Zwemmen, gewoon eindeloos baantjes trekken in een bijna leeg zwembad
• Warme kousen kopen op de dag dat met blote benen naar het werk gaan geen goed plan was. 

Ik denk dat ik dit nog even verder doe, gewoon in de beslotenheid van mijn notitieboekje. 

Wat is jouw klein geluk van vandaag? 

Ssst, ik lees

De eerste dag, is één van mijn lievelingsboeken. En meestal maken de opvolgers van die lievelingsboeken mij wat zenuwachtig. Binnenin mij valt een klein wezentje op haar knieën en smeekt 'verpest het niet, alstublieft'. Waarna ik diep adem haal en in het boek in kwestie duik.

Toen ik de korte inhoud van Us las, smeekte het wezentje in mij nog iets harder. Het opzet voelde nogal dun en weinig origineel aan, maar ik beet op mijn tanden en sloeg de eerste pagina open. En toen was het plots een beetje over middernacht en drukte ik de dekens tegen mijn gezicht om Lief niet wakker te lachen.

Dit is zo'n boek dat in je hoofd gaat zitten. Ook als ik niet aan het lezen ben, vraag ik me af hoe het gaat met Douglas daar op zijn bankje waar ik hem achterliet op het moment dat ik het boek dichtklapte. Dit is zo'n boek dat er voor zorgt dat je de film laat voor wat ie is en vroeger gaat slapen om uiteindelijk het 'mag het licht uit' gemurmel van de bedgenoot die een uur later onder de dekens kroop weg te wuiven. Zo'n boek dat je leest tot de cijfers op de wekkerradio je leren dat het morgen een moeilijke ochtend wordt.

Of ook. Dat ik blij ben dat mijn treinhalte 's morgens een eindstation is. En het niet zo erg opvalt dat ik me tien minuten te laat realiseer dat ik moet uitstappen.

Dit is zo'n boek waar ik niet kan wachten om te ontdekken wat er gebeurt. Maar eigenlijk ook niet, want als ik eenmaal weet hoe het Douglas, Conny en Albie vergaat, wil dat ook zeggen dat mijn boek uit is. En dan is het ook gedaan met dergelijke scenes:

Initially I made the mistake of standing and grinning when the camera was produced, but soon realised that he wouldn't actually press the shutter until I'd stepped out of the frame. (vader over zijn zoon die foto's maakt tijdens de reis)

Ooh la mer #projectblogboek

Elke morgen kijk ik wat weemoedig naar het stof dat langzaam op deze blog valt. Niet dat je al je naam kan schrijven in het grijs dat op de oppervlakte ligt. Maar dat komt alleen omdat ik één keer per week in de vlucht er lichtjes over blaas in de vorm van 450 tekens. Al de rest van de tijd sta ik te twijfelen met wat ik het stof effectief te lijf ga. En belandden er meer woorden in de digitale prullenbak dan hier op het scherm. 

Maar toen las ik gisteren dat Kerygma een geweldig idee had. Het heeft te maken met haar boek. - even fantastisch als het idee van Kerygma. *koop dat boek* -  waarin 120 ideeën staan voor een blogpost.

En die gaat I. allemaal uitwerken. Geniaal vond ik het. Niet meer staan wikken en wegen hoe ik het stof vandaag opnieuw weerhoud van neerdwarrelen. Gewoon een leuk idee uitwerken. Voor ik kon mopperen waarom ik er zelf niet opgekomen was, nodigde i. iedereen uit om mee te doen.

Geef mij een kar en ik spring erop! 

Stiekem ben ik heel erg benieuwd hoe ver ik zal raken.
Maar kijk, ik geef u alvast idee 1: 

*** Ooh, la mer ***

Echt op een boogscheut van het strand wonen we niet. Neem maar gerust twee boogscheuten, een autoritje en nog wat wandelen. Een tocht die we heel erg regelmatig ondernemen, want het strand daar verstaat mijn kroost het volgende onder: 'hier is zand en water, wij zitten daar'.  Werkt wonderwel voor beide partijen. 

Altijd op weg naar Australië, mijn twee.

Het strand is één van de weinige plekken waar het mij lukt om helemaal niets te doen. Waar ik geen boek hoef te lezen, niet de neiging voel om met mijn telefoon te prutsen of de tijd wil vullen met wandelen of fietsen (om maar iets te noemen)

Op het strand is met mijn voeten in het water staan een volwaardige activiteit. Eentje die ik uren kan volhouden. Op het strand overstemmen de golven mijn kroost. Is een schop het enige wat onmisbaar is. 

Het enige wat ik doe ik foto's maken met mijn telefoon. Gewoon om de zee dicht bij me te houden. Net zoals mijn vingers vaak strelen over die verdwaalde schelp die nooit meer uit mijn jaszak raakte. 

In mijn bloed zit ze, de zee.