De laatste #projectblogboek

De laatste keer dat ik zwaar gefrustreerd was, was twee nachten geleden. Het begon met een schreeuw van de jongste om één uur 's nachts. Slaapdronken stommelde ik naar boven om te horen dat ze bang was van de mug in haar kamer. Ik wapperde wat voor de vorm, smeerde haar gezicht in met anti-muggenstick en sloop terug naar beneden. Tien minuten later krijste er iemand dat de mug maar bleef zoemen. Wat volgde was een uur lang op en neer gehobbel naar de slaapkamer. In een tevergeefse poging de belaagde opnieuw in slaap te krijgen. En een mug die van geen wijken wist.

De laatste keer dat ik midden in de nacht zat te lezen was het gevolg van de frustratie. Spuugzat van het op en neer lopen - en ondertussen ook klaarwakker - toog ik met boek en dekentje naar de leesstoel in haar kamer.Blijkbaar zoemen muggen niet als er moeders in de buurt zijn. En als ik dan toch wakker gehouden werd, kon ik er maar het beste van maken. Al is nachtelijk lezen niet meer wat het geweest is.

Meteen ook de reden voor de laatste keer dat ik boos werd. Voorlezen stond niet op de planning en zal nooit op de planning staan om 3 uur 's nachts. Hoeveel keer een warrig slaapkopje ook opspringt uit bed en 'alsjeblieee-eeeft' pruilt. En die bui werd gevolgd door de laatste keer dat ik een beetje gehuild heb. Ik wou slapen. Zo heel erg graag slapen.

De laatste mislukte moordpoging, heb ik ook die nacht op mijn geweten. Verschillende zelfs, maar ik kan lensloos geen muggen zien - laat staan ze dood meppen.

De laatste keer dat er iemand anders in mijn bed lag was een noodzakelijk gevolg. Al slaap ik beduidend minder met een nachtelijke circusartiest onder dezelfde deken (tenen plots in je neus, anyone?)

De laatste keer dat mijn hart even stil stond was vannacht. Toen ik om één uur 's nachts werd wakker gegild, meer bepaald. Ik porde Lief wakker, hoorde hem boven iemand terug in bed dirigeren, wat geschuifel en toen een welgemikte pets.

Ik laat de bloedveeg waarmee de mug zijn laatste adem uitblies nog even op de muur. Als waarschuwing voor alle andere muggen die het wagen om in het putje van de herfst boven mijn dochter haar oor te gaan zoemen.

Dit is een post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly en opgezet door Kerygma

Weg met het lijstje 'kindermuziek'

Sinds er spotify op mijn telefoon zit, huist daar ook een lijstje kindermuziek tussen. Je weet wel, van die muziek die je zelf in eerste instantie mooi/leuk/ontroerend/vrolijk/pakkend vind tot het melodietje in kwestie geadopteerd wordt door je kroost. En je je na de elvendertigste maal pakweg 'Happy' in twee uur tijd niet meer kan herinneren wat je eigenlijk zo tof vond aan dat nummer.
Het lijstje in mijn telefoon bulkt van die liedjes. Allemaal vakkundig geadopteerd en vervolgens kapot geluisterd door de twee bewoners van de achterbank. Want dat is de enige plek waar ze nog naar die liedjes mogen luisteren.

Tijdens de laatste autorit * Moege-happy-ed en ge-letitgo-ed * koos ik de muziek:    Herfst in een liedje. Op de achterbank komt het binnen. Ik zie twee op en neer hupsende kopjes, bewegende rompen en tikkende schoenen. Iemand waagt een poging tot luchtgitaar. En we bollen vreedzaam door het landschap.

'Oooh, dat was een leuk liedje. Speel het nog een keer', klinkt het.
'Ammenooitniet', denk ik. 'Dit gaan jullie niet slopen.'
Het was de radio, jongens!
En stiekem sleep ik het naar mijn lijstje 'mooi voor de oren'.

De foto die ik niet maakte #3

Tenen gekruld over de boord met haar knieën licht gebogen staat ze aarzelend aan de rand van het zwembad. Haar handen tegen elkaar, vingers wijzen naar boven. Alsof ze een schietgebedje naar boven stuurt. Het water drupt uit de strengen die tegen haar gezicht plakken en trekt glanzende baantjes over blote schouders en armen.
Startklaar lijkt ze. Tot je naar haar mond kijkt. Ze bijt hard op haar lippen, haar ogen zoeken naar vaste grond in de blauwe diepte. Haar tenen wiebelen, knieën knikken.
En dan springt ze. Een boog en heel wat spetters. Uit die plons duikt een gezicht op. Met enkel ogen, wangen en mond boven water zwemt ze zich een weg naar het houvast van de boord.

(stedelijk zwembad, zwemles nr zoveel) 

Het is het seizoen om stil te zitten - Vijf boeken voor de herfst

's Avonds probeer ik me te ankeren in mijn zetel. Goed ingestopt onder een deken én met een boek binnen handbereik bezweer ik mezelf dat er op dit moment even niets moet. Kruimels zijn geduldig. Die kunnen best wel een etmaal zonder de aanblik van een borstel. Stof en draad mogen even stof en draad blijven in plaats van iets draagbaars. De was kan in kreukels blijven liggen, in de herfst wil ik tussen de pagina's zijn.

In de Flow stond een leuk artikel over herfstboeken. Want in de herfst lees je een andere soort boeken dan de zomer. Ik toch. Ik wil boeken lezen die geuren naar kruidnagel en kaneel. Die het geluid van krakende herfstbladeren oproepen en waar je vooral boeken  heerlijk lang  kan in wegduiken.

Dit zijn mijn vijf herfst-aanraders. Allemaal niet zo heel recent, maar ook dat hoort bij de herfst. De geur van stoffig papier.

1. Een weeffout in onze sterren - John Green
2. Vijf kwarten van een sinaasappel - Joanne Harris 
3. The one plus one - Jojo Moyes
4. De alchemist van Venetië - Elle Newmark
5. De miraculeuze reis van Edward Tulane - Kate DiCamillo

#100happydays

Ergens in het voorjaar gaf ik mezelf op voor #100happydays. Het doel was om 100 dagen een foto te maken waar je gelukkig van werd. Geen grote dingen, maar kleine zaken. Omdat ik vind dat niet alle geluk in een foto te vangen is, hield ik mijn lijstje bij in de geduldige pagina's van mijn Moleskine.

Soms was het makkelijk. Firenze zien, zwemmen in een Italiaans bergriviertje en een weerzien met vrienden na een maand wederzijdse vakantie zijn dagen die baden in geluk. Soms vond ik geluk in grote opluchting 'de vinger is er niet af!'

Op andere dagen was het moeilijker. Zo lees ik ook: 'Kroost slaapt! Lief is op stap! Stilte en rust!' Geen idee wat er die dag speelde, maar echt goed moet het niet geweest zijn. Maar - en hier zit het hem - het is me gelukt om 100 dagen lang elke dag een moment te vatten en het gekke is dat ik me ze stuk voor stuk herinner. Zo zijn er:

• Een croissant op een trapje eten. 
• Zelfs bij de lelijkste en smerigste campings zijn de zonsondergangen mooi. 
• In slaap vallen in de hangmat
• Lezen op de trein
• Ik kan met twee kinderen naar de tandarts gaan - zelfs wanneer een er spuit om te verdoven wordt bovengehaald en er een tand moet getrokken worden (wat niet lukt, dus operatie) - zonder mijn t-shirt doornat te zweten. 
• Uitwaaien aan het strand 's avonds
• Koffie gaan drinken met de liefste vriendin
• Zenuwen om voor een groep te spreken overwinnen
• Zwemmen, gewoon eindeloos baantjes trekken in een bijna leeg zwembad
• Warme kousen kopen op de dag dat met blote benen naar het werk gaan geen goed plan was. 

Ik denk dat ik dit nog even verder doe, gewoon in de beslotenheid van mijn notitieboekje. 

Wat is jouw klein geluk van vandaag?