Er zijn van die boeken waarin ik graag wil wonen. Waar ik tussen de pagina's wil kruipen om het verhaal in één ruk te inhaleren. Er zijn boeken waar de personages verhuizen van tussen de letters tot in mijn hoofd. Waar ik overdag aan denk: 'Hoe zou het met ze gaan? Hoe loopt het af?' Gelukkig wachten ze geduldig op mij. Altijd daar waar de bladwijzer bleef steken.

Room is zo'n boek. Jack is vijf. Hij woont met Ma in Kamer. Kamer heeft een gesloten deur en een lichtkoepel. Kamer is zijn wereld. Tot Ma vertelt dat er nog een wereld buiten Kamer is....
Ik steel mijn leesmomenten om te weten te komen wat er gaat gebeuren. Ik negeer de tv, blijf veel te lang lezen 's nachts en sta op voor iedereen wakker is (zelfs de verwarming. ) Jack en Ma gaan al de hele week overal mee in mijn hoofd.

Room is zo'n boek dat het lezen zalig maakt. Waar je helemaal in het verhaal verdwijnt en verbaast opkijkt als er twee kleuters ongedurig aan je broekspijpen aan het sjorren zijn.

Zo wil ik er nog.
Heb je tips? Gooi ze in de kruimels hieronder. Ik zal je dankbaar zijn (als ik van tussen de pagina's raak), mijn Lief, kinderen en huishouden misschien iets minder, maar ach...

Voer

Drie, bijna vier, las ik van kaft tot kaft. In mijn wereld een kenmerk van een geslaagde vakantie. Te verdwijnen tussen woorden op het strand, in het zachte maar krappe veldbed, voor de tent terwijl de kroost over het camping wegeltje raast, in de auto met een plensbui op het dak en slapende kroost op de achterbank, in de duinen en uiteindelijk weer thuis in bed.

Drie aanraders: Voor ik ga slapen - brandbaar - Negentien minuten - maar daar kon mijn vakantiestemming ook voor iets tussen zitten.

Op mijn nachttafel...

en badrand,
schoudertas,
salontafel,
jaszak,
maar meestal in mijn handen: De Boekendief van Marcus Zusak

En wel hierom:

Ze kon niet precies bepalen waar de woorden vandaan kwamen. Het enige wat telde was dat ze haar bereikten. Ze kwamen aan en knielden naast haar bed.

Wanneer hun lichamen waren opgehouden met het zoeken naar openingen in de deur, stegen hun zielen op. Hun vingernagels hadden aan het hout gekrabd en waren er in sommige gevallen zelfs in vast komen te zitten door de brute kracht der wanhoop, en hun geesten kwamen naar mij toe, regelrecht in mijn armen. We klommen uit die douchefaciliteiten, naar het dak en hoger, de zekere uitgestrektheid van de eeuwigheid tegemoet. Ze bleven maar nieuw werk voor me aanvoeren. Minuut na Minuut. Douche na Douche.

Ik heb de woorden gehaat en
ik heb van ze gehouden, en ik
hoop dat ik ze recht heb gedaan.

En? Wat ligt er op jouw nachttafel?

Ademloos

Vroeger was mee boodschappen doen synoniem voor in de striphoek blijven hangen terwijl mijn ouders hun winkelkar volladen.
Vandaag was ik weer 10 en helemaal klaar om me op de koude tegelvloer te nestelen, tegen die rekken die absoluut niet lekker voelen inje rug. Maar wat geeft het, ik zit en mag lezen. Ik stond met het geheime dagboek van Klein Duimpje in mijn handen en wou eigenlijk alleen maar tussen de woorden verdwijnen.

Jammer van die KleineVent die ongedurig aan mijn arm stond te trekken.

Onbegrijpelijk

Elke dag wachten ze op me.
Ze zijn het eindpunt daar waar ik stilval tussen dons en lakens. Een stapel waar de ene wereld op de andere rust wachtend op de tijd die ik voor hen heb. Elk met hun eigen pauzeknop, in de vorm van een bladwijzer. Ik ben misschien een vreemd beestje, maar ik kan echt voor mijn boekenkast staan en gelukzalig zuchten. Het is ook niets voor niets dat die in de gang staat, vlak naast de deur. En zo het eerste is wat ik zie elke morgen nadat ik uit bed gesukkeld ben.

Dus Lief, zeg nooit meer, maar dan ook nooit meer dat 'we die hoop papier die daar staat te staan in de gang maar beter in dozen op zolder kunnen stockeren.'

Je kent me beter dan dat.

Boekenbeurs

Met pijn in het hart bekijk ik de beelden van de Boekenbeurs. Ik wiebel mijn 'ik-wil-daar-zijn'-wiebel in de zetel. Maar Lief, KleineVent en KleineMeid zijn nog niet boekensnuister-compatibel.
Dus ik wiebel verder. Denk tegen beter weter in aan de jaren dat ik er een volledige dag sleet, covers lezend. Overweeg ik heel voorzichtig om alleen te gaan, maar jammer genoeg kletst mijn verlofsaldo zich eens goed op de billen wanneer ik check of er nog een dag kan uitgeknepen worden om naar Antwerpen te treinen.
Dus duik ik 's avonds met groot en klein in het bed om voor te lezen. Maak ze verslaafd aan mooie verhalen en boeiende prenten. We roepen samen 'O monster eet me niet op' en vieren de verjaardag van Mannetje Koek mee. Allemaal voorbedachte rade. Want binnen tien jaar zijn wij er met zijn drie vandoor naar Antwerpen. Drie, plus de visakaart.

De dans ontspringen

Of ik ook even mijn boekenkast onder handen wou nemen, vroeg Lief. Ik keek op van de doos vol speelgoed die ik uit alle hoeken van het huis verzameld had. Alles kreeg een prijskaartje voor de rommelmarkt met het motto: 'Daar spelen ze toch niet meer mee'. (En met de pijnlijke knieval na de uitschuiver over een autootje in het achterhoofd, als ik eerlijk ben.)
Die daar, wees Lief. Net op het moment dat er een paperback uit mijn wijnkistjesboekenkast plofte. Onder lichte dwang dirigeerde hij me naar mijn verzameling en liet me daar staan.
Als ik mijn kinderen hun speelgoed kan verkopen, kan ik het ook met boeken, dacht ik en toog aan het sorteren. Een pijnlijk kwartier later had ik een stapel die tot aan mijn knieën kwam en sorteerde ze in een doos om mee te nemen. Ik probeerde ik niet te denken aan de zalige uren in bad, zetel, strand of trein die deze hoop papier met mij gesleten had.
Tevergeefs, want 's avonds smokkelde ik vier boeken terug mee de donkere trap op en schoof ze zachtjes terug in de boekenkast. En ik was niet de enige. Aan het prijskaartje op het autootje te zien dat KleineVent vastklampte in zijn slaap.

Voorpret

Het begint met het afprinten van 'We gaan op reis en vergeten niet...' en vanaf dan wordt het alleen maar leuker. Niet dat ik nu zo hou van koffers pakken en lang vergeten spullen opgraven. Maar elk item dat ik in de daarvoor bestemde curverbak mik, is een stapje dichter naar het weg-zijn.
En zo stapelde ik met een voor lief onverstaanbaar genoegen drie boeken op elkaar. Stranddieven (J. Harris), Millenium III (S. Larsson) en Tegenspel (F. Zwigtman) zijn mijn reizen mee op reis.

Zij die het snappen

Er zijn er die het snappen. Die weten wat het is: geen lees-toevlucht hebben. Geen boek in de schoudertas of op het nachtkastje. Geen wijsvinger die een woord markeert om niet te vergeten waar je bleef hangen.
Niet dat ik geen boeken heb. (Ja lach maar, jullie daar die mijn gang kennen)
Niet dat ik geen ongelezen boeken heb. (Ja lach maar harder, al wie mij ooit al uit een boek moest wegrukken)
Mijn collega snapt het.
'Het is net alsof je in een restaurant zit, maar niets van wat op de kaart staat vind je lekker'
Ik knik en samen sommen we titels op als ware het recepten om de honger wakker te maken.

Toch fijn, zo'n afwijking.

Donderdag-Vraagdag #11

Het schuim dat boven mijn buik knisperde toen ik het boek opensloeg, was al lang verdwenen. Het bad was niet meer warm te noemen, noch lauw of aangenaam. Eigenlijk gewoon koud. Maar ik bleef liggen. Ik bleef lezen. Uit het bad stappen en me afdrogen, betekende ook dat ik me moest losscheuren uit het verhaal.
Ware niet dat Lief de stop uit het bad trok, ik lag er nog verkleumd en al. 

Welk boek slokte jou ooit op tot je er bijna in verdween?

Weglezen
Ik doe mezelf een belofte. Vanavond mag ik ver dwalen, zelfs tijdreizen als ik zin heb. Vanavond mag ik me laten meevoeren naar onbekende levens.
Ongestreken was kan nog even in kreukels blijven liggen. Opwaaiend stof mag zich in de hoeken nestelen. Minder glimmende kranen moeten nog maar even dof blijven.
Deze avond loop ik de boekhandel binnen en laat een last-minute inpakken. Een all-in pakket van duizenden letters.

Tips voor een mooie bestemming?
Iemand?

Voer
De frisse neus die ik nodig had, vond ik tussen de boekenrekken in de boekhandel. Tien gestolen minuten op de dag. Het voelde als die ene zonnestraal die voorbij de wolken raakt en je rug heerlijk verwarmt. Langdurig rondsnuisteren tussen papier, 't Was lang geleden. Gelukkig is er daar nog 't Internet waar je voldoende inspiratie kan opdoen.

'De kleine Odessa' & 'Het verhaal van de olifant en de goochelaar of hoe Peter zijn zusje terugvond' sloegen op het ritme van mijn stappen geruststellend tegen mijn knieën.
Er vormt zich een wachtrij op mijn nachtkastje en dat is altijd goed.

Helemaal en zalig verdwaald

Uitslaapdagen
Het was mijn uitslaapdag, (Ja, wij hebben uitslaapdagen. Met twee kinderen die houden van het holst van de nacht en het krieken van de morgen is slaap een schaars goed. En dan verdeel je dat netjes en eerlijk. Met de lat ernaast als het moet.), maar het slapen zelf lukte me niet meer. En uit een donker hoekje uit mijn geheugen kwam een herinnering aanvliegen. Eentje met zondagmorgens in de hoofdrol, koffie op het nachttafeltje, nog diep onder de deken verdiept in mijn boek.

Laten we dat doen!

Of niet, vond Lief die verbouwereerd keek naar mijn wakkere ogen, nachtlampje en alertheid: Dat kan je ook beneden doen! Wat hij niet zei: en ondertussen op onze twee letten, terwijl ik terug in bed kruip.

Neen, ik denk dat ik nog wat ga slapen, mompel ik. Boek op de grond, lampje uit, neus onder de deken. Tot ie vier stappen weg is. Want stiekem lezen, is nog net dat beetje leuker

Dag Droom
‘Weet je wat?’ zei de bibliothecaresse met een blik op de stapel boeken op de balie. ‘Ik maak een extra kaartje op zijn naam aan.’
Het feit dat ik bijna op mijn tenen stond om haar over de verzameling boeken aan te kijken, bewees onmiddellijk dat ik niet alle boeken op mijn lenerspas kon meenemen.
‘Naam?’, vroeg ze.

En toen ging het verkeerd.
Toen zag ik een moment dat ik me al sinds zijn geboorte voorstelde de mist in gaan. In plaats van nieuwsgierig naast mij te staan, zich bewust van het feit dat het heel wat is om een Eigen Bibpas te hebben. In plaats daarvan koos KleineVent ervoor om tegen de glazen deur te schoppen. En vond KleineMeid het een ideaal moment om het ontbijt eruit te gooien. KleineVent zat niet met grote ogen op de balie te kijken hoe zijn eigen kaartje gemaakt werd. Die mocht even afkoelen op de gang. En ik antwoordde netjes op alle vragen van de bibliothecaresse terwijl ik KleineMeids ontbijt van de grond poetste.

Pfff, hoorde ik toen ik met mijn jong geweld terug buiten stond. Het geluid van een dagdroom die in rook opging.
Ach, ik heb KleineMeid om het nog eens te proberen en desnoods ontvoer ik MijnMakker voor een namiddag bibliotheek.

Bobijntje
We vlogen door de dagen. Vierden de 'één' bij vissen en pinguïns. Stortten onszelf in het ballenbad en zoefden van grote glijbanen. We bewonderden de KleinsteMeid en waagden het om twee nieuwe kasten te kopen in het gezelschap van een peuter en een kleuter. We plensden door de regen op weg naar de bibliotheek en wonden de bibliothecaresse zodanig rond onze vinger dat we nog tien minuutjes extra mochten zoeken naar een mooi voorleesboek. We dwaalden rond in de mooiste speelgoedwinkel en wisten onder vier kleine oogjes ongezien pakjes mee te smokkelen.
Maar er moesten ook veel snotneuzen geveegd worden, tranen gewist en verdrietjes getroost. Er waren veel pamperwissels onder oorverdovend protest, natte hoeslakens door 'oeps' en speelgoedtornades die in een oogwenk de woonkamer overspoelden. En er zijn die nachten die nog steeds veel te kort lijken.
Zodoende beweeg ik me trager door deze zondagmorgen dan normaal, tot ik struikel over het cadeautje dat Lief voor me meebracht. Een stukje Boekenbeurs in huize Kruimel. En ik overweeg met hart en ziel om me te verstoppen tussen pagina 1 en 389.

Wat ik wil vandaag?
Dit:

Leestip

Vergeet Stieg Larson en alle andere op de top tien-lijst.
Deze moet je hebben.

Want weet dat ik jaloers op jullie ben omdat jullie hem nog niet gelezen hebben en ik wel al.

En hoe gaat het met de boekenplank?

Bad, bubbels en veel van dit kaliber....

hetiseenfasehetiseenfasehetiseenfase

Schichtig
Stil en handenwringend ijsbeert hij door de keuken als hij opmerkt hoe mijn bankkaart samen met het lijstje in de verzorgingstas verdwijnen.
'Neem je geen buggy mee?', vraagt hij wanneer ik de de draagdoek erboven prop.
'Neen, ik vind het niet handig om met een buggy en een karretje door de gangen te manoeuvreren.'
'Is zo'n mandje dan niet genoeg?'
Ik werp hem mijn jij-kent-me-wel-beter-dan-dat-blik toe en rits de tas toe.
'Ben je wel een beetje...'
'Ja'
'Hou je alstublief een beetje...'
'Tuurlijk'
'Ik bedoel, de kast hierboven...'
'Ik weet het.'

Het boekenfestijn... het klinkt als een ji-haa in mijn oren. Lief's witte neus is volledig gerechtvaardigd.