Kort voor ik mijn persoonlijke mobiliteitsplan zou omgooien las ik her en der berichten van pendelaars die hun treinabonnement aan de haak mochten hangen en dagelijks met de auto naar hun werk konden gaan. Jubelberichten waren het. Geen vertragingen meer. Geen trein meer moeten zien of horen. Niet je ochtend moeten delen met tientallen medereizigers. Luid kunnen meezingen met de radio zonder vreemd aangekeken te worden. Niet meer doornat geregend worden op het traject huis-station-werk.
Het zal wel de verandering van spijs zijn die doet eten, maar na een maand of vier kan ik zeggen dat ook de omgekeerde wissel doet deugd.
's Morgens laat ik mijn autosleutels in de sleutellade en spring ik op mijn fiets. Nooit meer mijn stuur opeten omdat ik al in de file sta aan te schuiven voor ik goed en wel mijn straat uit ben. Ik fiets alle wachtende auto's gezwind voorbij. Nooit meer vloeken op die ene auto voor me die niet goed weet welke kant ie uit moet zodat we met zijn allen nog een extra beurt voor het verkeerslicht staan. Fietsen tussen bomen en water en frisse lucht opsnuiven. (de regenbuien ben ik alweer vergeten, vastvriezen aan mijn zadel en stuur kwam nog niet voor). Elke morgen en elke avond een kwartier tijd om te lezen, te schrijven of gewoon voor me uit te staren.
Alleen jammer dat de trein nooit wacht als ik twee tredes te laat op het perron sta.
vrijdag 12 september 2014
maandag 8 september 2014
Hoe jij WO I mee kan herdenken
"En nu maar hopen dat ik hem in 2018 nog herken tussen de menigte"
Met die woorden plaatste ik mijn beeldje voorzichtig tussen één van zijn tientallen dubbelgangers. Allemaal ineengedoken figuurtjes, armen rond het hoofd en een uitgesproken ruggengraat. Allemaal beeldjes gemaakt in het kader van het prachtige project ComingWorldRememberMe.
CWXRM is een project dat over vier jaar loopt van 2014 tot 2018. De periode waarin we WO I herdenken. Tijdens
die periode nemen duizenden mensen verspreid over Vlaanderen en de
rest van de wereld deel aan de ‘making of’ van de installatie door 600.000
beeldjes uit klei te boetseren. Daarbij staat elk beeldje voor een van de
600.000 slachtoffers die in België het leven lieten tijdens de Eerste
Wereldoorlog. Alle beeldjes worden na het bakken geïdentificeerd door middel
van een dog tag, het universele identificatiesysteem voor frontsoldaten. Op
deze dog tag staat een slachtoffernaam uit de digitale ‘Namenlijst’ die door
het In Flanders Fields Museum in Ieper wordt samengesteld. Ook de naam van de
maker komt op de dog tag: zo herenigen verschillende nationaliteiten en
generaties zich in de herdenking.
In het voorjaar van 2018 wordt de installatie geïmplementeerd op een van de meest bevochten plekken van de Eerste Wereldoorlog: het niemandsland van de frontzone rond Ieper, nu de Palingbeek bij Zillebeke. De beeldjes krijgen in de land art installatie een plaats tussen twee grote werken van kunstenaar Koen Vanmechelen. De indrukwekkende kunstinstallatie ComingWorldRememberMe moet herinneren aan de zinloosheid van oorlog: gisteren, vandaag en morgen.
Op de teamdag dit jaar stroopten mijn collega's en ik onze mouwen op en duwden halve cilinders klei in de persen om onze beeldjes te maken. Geen hard labeur, ook niet moeilijk. Wel een bijzonder gevoel om te boetseren aan iets wat deel zal uitmaken van een groot geheel. En hoe uniform het proces ook is - klei voorbereiden, in de pers duwen en afwerken - toch kwam elk beeld er anders uit. Sommige met een hoek af, enkelen heel zacht anderen met een grove structuur. Ik stempelde mijn initialen aan de onderkant van mijn beeldje. Een collega werkte de ruggengraat van zijn exemplaar bijzonder expressief uit. En binnen vier jaar staan deze twee tussen 599 998 andere soortgenoten in het natuurschoon van de Palingbeek bij Ieper.
.JPG)
Met die woorden plaatste ik mijn beeldje voorzichtig tussen één van zijn tientallen dubbelgangers. Allemaal ineengedoken figuurtjes, armen rond het hoofd en een uitgesproken ruggengraat. Allemaal beeldjes gemaakt in het kader van het prachtige project ComingWorldRememberMe.
 |
| ComingWorld x Remember Me |
In het voorjaar van 2018 wordt de installatie geïmplementeerd op een van de meest bevochten plekken van de Eerste Wereldoorlog: het niemandsland van de frontzone rond Ieper, nu de Palingbeek bij Zillebeke. De beeldjes krijgen in de land art installatie een plaats tussen twee grote werken van kunstenaar Koen Vanmechelen. De indrukwekkende kunstinstallatie ComingWorldRememberMe moet herinneren aan de zinloosheid van oorlog: gisteren, vandaag en morgen.
Op de teamdag dit jaar stroopten mijn collega's en ik onze mouwen op en duwden halve cilinders klei in de persen om onze beeldjes te maken. Geen hard labeur, ook niet moeilijk. Wel een bijzonder gevoel om te boetseren aan iets wat deel zal uitmaken van een groot geheel. En hoe uniform het proces ook is - klei voorbereiden, in de pers duwen en afwerken - toch kwam elk beeld er anders uit. Sommige met een hoek af, enkelen heel zacht anderen met een grove structuur. Ik stempelde mijn initialen aan de onderkant van mijn beeldje. Een collega werkte de ruggengraat van zijn exemplaar bijzonder expressief uit. En binnen vier jaar staan deze twee tussen 599 998 andere soortgenoten in het natuurschoon van de Palingbeek bij Ieper.
Het is een prachtig project, maar er moeten nog enorm veel beeldjes gemaakt worden. Tussen vandaag en eind 2018 verzeil jij vast en zeker wel eens in de Westhoek.
En als je dat doet, maak dan zeker een beeldje.
En als je dat doet, maak dan zeker een beeldje.
vrijdag 5 september 2014
En nu is het genoeg geweest, meid?
'Laat maar, ik weet de weg wel', had ik willen roepen naar de receptioniste van het ziekenhuis.
Dat klopte deels. In juni kwam KleineMeid met haar vinger tussen de deur te zitten.
'Haar vinger is eraf', wist Lief me bloednuchter te melden aan de telefoon. Een gemak in tijden van crisis, dat Lief van mij.
Gelukkig zag hij het te groot en bleek het niet om haar volledige vinger te gaan, maar om het topje van haar pink. Het was er ook niet helemaal af, maar deels.
Desalniettemin volgden er in de avond na de operatie heel wat tripjes naar het ziekenhuis. We kenden dus goed onze weg, KleineMeid en ik, richting gipskamer. Dat de onthaalmedewerkers prompt oordopjes instaken wanneer ze mijn dochter zagen verschijnen, bewees alleen maar dat ze nog altijd over een ongelooflijke set longen beschikt. En ook dat ze enig gevoel voor drama heeft.
Nu kwamen we echter niet voor de pink. (Mooi genezen met terug groeiend nageltje en al, dankje wel). Eerder deze week probeerde ik mijn dochter van onder de kast te lokken bij de tandarts die de gevreesde woorden 'ik zal een klein prikje moeten geven' had uitgesproken. Ik nam al stilletjes afscheid van mijn linkertrommelvlies terwijl ze na een uur hevig snikkend wel eens op de stoel wou gaan zitten. Maar al snel genoeg bleek dat het euvel niet opgelost zou worden met een prikje, wat boren en vullen. Onder narcose in het ziekenhuis zou het worden.
'Ik weet de weg wel', had ik dus willen roepen. Ware niet dat de afdeling 'mond- en kaakheelkunde' een heel nieuw labyrint herbergt. We stapten binnen met het plan om de pijnlijke tand zo snel mogelijk te laten trekken onder narcose. We wandelden buiten met een behandelplan voor meer gaatjes dan me lief is en een operatie die daardoor een stuk later valt.
Tips hoe we die tweede operatie dit jaar - die dan nog eens pal op haar verjaardag valt, oh Murphy I really love you - feestelijk kunnen verpakken zijn altijd welkom.
Dat klopte deels. In juni kwam KleineMeid met haar vinger tussen de deur te zitten.
'Haar vinger is eraf', wist Lief me bloednuchter te melden aan de telefoon. Een gemak in tijden van crisis, dat Lief van mij.
Gelukkig zag hij het te groot en bleek het niet om haar volledige vinger te gaan, maar om het topje van haar pink. Het was er ook niet helemaal af, maar deels.
Desalniettemin volgden er in de avond na de operatie heel wat tripjes naar het ziekenhuis. We kenden dus goed onze weg, KleineMeid en ik, richting gipskamer. Dat de onthaalmedewerkers prompt oordopjes instaken wanneer ze mijn dochter zagen verschijnen, bewees alleen maar dat ze nog altijd over een ongelooflijke set longen beschikt. En ook dat ze enig gevoel voor drama heeft.
Nu kwamen we echter niet voor de pink. (Mooi genezen met terug groeiend nageltje en al, dankje wel). Eerder deze week probeerde ik mijn dochter van onder de kast te lokken bij de tandarts die de gevreesde woorden 'ik zal een klein prikje moeten geven' had uitgesproken. Ik nam al stilletjes afscheid van mijn linkertrommelvlies terwijl ze na een uur hevig snikkend wel eens op de stoel wou gaan zitten. Maar al snel genoeg bleek dat het euvel niet opgelost zou worden met een prikje, wat boren en vullen. Onder narcose in het ziekenhuis zou het worden.
'Ik weet de weg wel', had ik dus willen roepen. Ware niet dat de afdeling 'mond- en kaakheelkunde' een heel nieuw labyrint herbergt. We stapten binnen met het plan om de pijnlijke tand zo snel mogelijk te laten trekken onder narcose. We wandelden buiten met een behandelplan voor meer gaatjes dan me lief is en een operatie die daardoor een stuk later valt.
Tips hoe we die tweede operatie dit jaar - die dan nog eens pal op haar verjaardag valt, oh Murphy I really love you - feestelijk kunnen verpakken zijn altijd welkom.
Kwijt
Het is weg. Echt weg.
Geloof me, ik heb overal gekeken. In het bed, onder het bed. Voor de zekerheid schudde ik de dekens nog eens extra uit, maar los van een verdwaalde sok, vond ik niets. Ik heb gekeken in de kasten, onder de zetel, in het bad. Tot aan het haakje met het nummer 4 waar haar jas nu hangt heb ik gezocht. Ik keerde haar boekentas eens extra om. Ik heb geïnformeerd bij de juf, maar zij verzekerde me dat ze echt het juiste exemplaar mee naar huis terug gaf. Ik geloof haar niet, het is echt weg. De kleuter in KleineMeid.
En ja, echt alles komt terug.
Geloof me, ik heb overal gekeken. In het bed, onder het bed. Voor de zekerheid schudde ik de dekens nog eens extra uit, maar los van een verdwaalde sok, vond ik niets. Ik heb gekeken in de kasten, onder de zetel, in het bad. Tot aan het haakje met het nummer 4 waar haar jas nu hangt heb ik gezocht. Ik keerde haar boekentas eens extra om. Ik heb geïnformeerd bij de juf, maar zij verzekerde me dat ze echt het juiste exemplaar mee naar huis terug gaf. Ik geloof haar niet, het is echt weg. De kleuter in KleineMeid.
En ja, echt alles komt terug.
dinsdag 2 september 2014
#kruimelssummer
Op 1 september kaft ik boeken. Snor ik doosjes op waar er letters en cijfers in bewaard moeten worden. Diep ik turnzakken op en vul een stortvloed aan schoolbriefjes in.
Op 2 september valt mijn kwartje eindelijk. De zomer (lees vakantie) is voorbij. De herinneringen beginnen al aan de randjes op te krullen en te rafelen. Nadat de kroost mooi op tijd richting bed gestuurd werd (dat dan wel weer) diep ik ze op en kijk genietend terug.
 |
| Druk aan het werk aan zijn eigen Minion-leger |
 |
| Uitwaaien |
 |
| View beats rain, toen wel nog. De dag nadien gleden we net onze berg niet af door overvloedige regen. |
 |
| Het kan altijd nog iets schever |
 |
| Beste verjaardagscadeau ooit! Ook het hangmatgezelschap viel mee. |
 |
| Zoek de kroost |
 |
| Campingkeuken |
 |
| Zij zoeken de schatten |
 |
| heel veel schatten |
 |
| en ik bewaak ze |
 |
| Zelfs op de koudste augustusdagen blijft dit herfstkind volharden met blote armen, benen en voeten. |
 |
| Elk nadeel heeft zijn voordeel. Veel regen betekent ook veel regenbogen. |
Abonneren op:
Posts (Atom)