Den grooten verbouwink - laatste stuiptrekking part # 1

'Gaan we nu weer boven wonen?', piept KleineVent bij de aanblik van de woonkamer.
De zetel en de kasten zijn bedekt met plastiek. De televisie, tapijt en planten zijn verdwenen.
'En moet ik dan weer bij Ilke slapen?', vraagt hij verder. Er is wat paniek te horen in zijn stem.
Hij stapt door de lege ruimte, zijn voetstappen weergalmen net zoals een klein jaar geleden.
'En zullen we dan weer zo lang op mijn kamer eten?', zijn onderlip trilt een beetje.

Eén en ander is blijven hangen in dat kleine kopje. En hopelijk ziet hij het binnen twintig jaar iets waarheidsgetrouwer dan zijn moeder.

Vanavond als je thuiskomt staat alles weer op zijn plek, sus ik terwijl ik zijn rondschietende blik probeer te vangen. Dan neem je jouw kussen, jouw knuffels en dan gaan we samen hiervoor liggen.

maan, roos en een vis

Lezen is nog werken als je zes bent. Elke letter is weer graven in dat hoofdje. Elk woord wordt vooraf gegaan door een diepe denkrimpel en bijten op de wang. Leren lezen is ook een wereld die open gaat, stukje per stukje, maar voor KleineVent kan het niet snel genoeg gaan.
Voor het eerst laat hij in de bib alle prentenboeken en voorleesverhalen links liggen. In plaats daarvan trekt hij resoluut naar de 'eerste lezertjes'-kast en laadde zijn mand vol met vertellingen over Roos en aap en vis.
's Avonds in ons dekenfort wil hij zelf lezen.
'Ik ga jou wel voorlezen'.
Ik leun achterover en luister hoe hij zich al hakkend en plakkend door de eerste zin werkt.
'Ik vind het maar een saai verhaaltje', zucht hij na het ontcijferen van roos heeft een oog.
'En als ik jou nu voorlees?'
'Mag dat nog?', vraagt hij terwijl hij zijn boekje aan de kant legt en het grote sprookjesboek van Klaas Vaak uit het boekenrek trekt. Met zijn knuffels tegen zijn wang nestelt hij zich tegen mij terwijl ik vertel van Klaas Vaak en Oehoe Houdou en het herinnerzand.
'Dankjewel voor het verhaaltje', mompelt hij slaperig wanneer ik het licht uitknip.
'Dankje dat ik nog mag voorlezen', denk ik terwijl ik de laatste kus van de dag op zijn kruin plant.

De eerste

'Ik heb er niet zo geweldig zin in', fluisterde ik tegen Lief op de laatste avond van de zomervakantie.
'In wat?', vroeg hij slaapdronken vanonder zijn dekbed.
'In dat eerste leerjaar. In dat groot worden. Het gaat allemaal veel te snel. '
Mijn Lief haakte af. Hij kent mij. 'Mm-hmmm.'
Met zacht gesnurk op de achtergrond dacht ik aan KleineVent's alle eerste keren. De eerste keer bij de babysit, creche, kleuter, ... . Feilloos nam KleineVent alle sprongen. Ietwat stomverbaasd en een beetje trots sukkelde mijn hart hem altijd achterna.
'Ga ik vanavond al een beetje kunnen lezen?', vroeg hij deze morgen bij het ontbijt.
Iemand is er helemaal klaar voor en ik volg wel, ergens later deze week.

Nieuw

Of hij het kaartje met zijn naam van het bord kon halen, vroeg zijn nieuwe juf.
Glunderend en blinkend klom hij op het trapje. Toen hij daarna met zijn naamkaartje in zijn hand zelf zijn plekje in de klas mocht kiezen, was zijn lijfje net een maat te klein om al het enthousiasme te bevatten.
'Kijk mama, mijn potlood en mijn gom en mijn schrift en mijn lijm', wees hij.
'Je gaat leren lezen, schrijven en rekenen', viel ik em bij.
'Mmmm', mompelde hij terwijl het haakje aan zijn bank onderzocht.
In de auto had hij het over de vis in de klas en de kleur van de gordijnen en dat er krijtjes aan het bord lagen.
'Verlang je om naar het eerste leerjaar te gaan?', probeerde ik nog eens.
'Ja, want ik heb volgens mij het leukste plekje in de klas om te zitten.'

Hij richt zich op de kleine dingen om het grote te vatten.
Van wie zou hij dat hebben?

Wens

Op zijn knieën kroop hij door het gras van de picknickweide. Hij plukte een uitgebloeide paardebloem, kneep zijn ogen dicht en blies zijn wangen bol. Met een 'pffffffrrrrr' vlogen de pluisjes alle kanten op. Hij keek ze na tot ze niet meer te zien waren en plukte een volgende uitgebloeide paardebloem en nog één en nog één.
'Mama, als je alle pluisjes in één keer wegblaast mag je een wens doen.Niet?'
'Ik denk het wel, ventje.'
'Ik wens steeds hetzelfde. Zo zal mijn wens zeker uitkomen.'
'En wat heb jij dan gewenst?'
'Dat het altijd vakantie blijft zodat we elke dag de hele dag bij elkaar zijn.'

Hij kruipt verder op zoek naar de volgende paardebloem.
Ik kijk hem na. Zijn benen gebruind door de zon, zijn blonde strohaar, zwarte blote voeten en rouwrandjes onder zijn nagels.

Zoekend kijk ik rondom me. Staat er hier nergens een uitgebloeide paardebloem.
Want misschien...
als ik heel hard blaas en heel hard wens....

Laatste
1 september 2011

Hand in hand stappen ze de straat uit. Zij voor haar allereerste eerste dag. Ik herinner me de bruine voetjes in afgetrapte sandaaltjes. Een roos bollenrokje rond blote beentjes en een glimmend nieuwe boekentas.
Hij zal voor één jaar bij de grootste horen. Op zijn rug een boekentas die al sporen van 2,5 jaar kleutercarrière vertoont.
Aan ons hebben ze geen boodschap. Hij zou wel voor haar zorgen. Want daar zijn de toiletjes, dat is jouw juf en je koek eet je daar op het bankje.

29 juni 2012

Samen hollen ze de straat uit. Met mijn sleutels tussen mijn tanden en twee boekentasjes aan mijn arm, ren ik ze achterna.
Op het muurtje lopen doet ze al alleen.
Op het muurtje lopen is voor kleine kleuters, vind hij.

In de speelzaal gunnen ze elkaar geen blik meer waardig. Zij heeft een hele schare vriendinnetjes waarmee ze joelend van de glijbaan schuift. Hij nestelt zich naast zijn vriendjes en samen bekijken ze pokemonkaarten.
Ik plant een zoen op twee blonder wordende hoofdjes en loop de speelzaal uit. De bel gaat en luid de dag in.  Zij gaat in de rij staan, klaar voor haar eerste laatste dag. Hij voor zijn laatste laatste dag in het kleuter.

<3 jarige ventjes

Geef dit zes jaar

en dan krijg je dit

Voorzichtig !!!

De trap in het vakantiehuisje was niet veilig, dat hadden alle 10 aanwezige ouders in één oogopslag door. Dus jongleerden we een weekend lang met traphekjes, eisten we handen op in het beklimmen en afdalen van de trap en als er geen hand voorhanden was gooiden we er veiligheidshalve een 'voorzichtig op de trap' achteraan.

Maar blijkbaar moest er toch eentje van de trap duikelen. Met een misselijkmakend gerommel hoorden we allemaal dat er een kinderlijfje zeer onzacht zijn weg naar beneden zocht. Beneden aan de trap lag een hoopje Kleinevent. In paniek, in tranen en met een grote snee in zijn kaak.
Ambulances zijn niets tegen een huisje vol vrienden. De auto stond al te draaien voor ik me weer herinnerde waar de deur was. Mijn dochter werd onder andere moedervleugels genomen en net op het moment dat mijn hart besloot om vanuit mijn keel terug af te dalen richting borstkast stonden we al in de spoed. Eén prik en twee draadjes later namen we een piraat terug mee naar het vakantiedomein.

Een dag later kleurde zijn oog helemaal blauw en werd knipperen een pijnlijke zaak. Twee dagen later was de piraat in kwestie het beu om zijn verhaal te vertellen. Op de derde dag is hij zijn volledige piratenbestaan beu en telt hij de dag dagen af tot hij opnieuw naar de dokter mag. Toevallig ook dag dat ie de 5 voor de 6 wisselt.

Ik heb em toch vrij lang ongeschonden weten te houden, troost ik mezelf.

Botsen

Overdag kunnen we nogal eens botsen KleineVent en ik.
Dat de trampoline buiten staat, bijvoorbeeld. Terwijl hij - wanneer er niet buiten gespeeld wordt - in onze zetel een perfecte dubbelganger voor het springtuig gevonden heeft. Of over tekenen. Dat dat op een blad kan of karton of stof. Terwijl hij zijn kunsten liever botviert op de witgepleisterde muren.

Als we botsen dan botsen we hard. Dan moet ik me uitrekken om boven hem uit te torenen. Dan moet ik mijn olifantenvel aantrekken en me wapenen tegen woorden die hij nooit of te nimmer van mij kan geleerd hebben. Dan hoor ik hoe ver onze beider volumeknop wel reikt. Soms blijft het bij één botsing per dag. Andere dagen gooi ik onszelf de tuin in of de fiets op om wat frisse lucht tussen ons alletwee te laten waaien.
Maar 's avonds lassen we een pauze in. Dan is hij te klein om zelf de trap op te stappen. Dan klautert hij in mijn armen en blijkt zijn hoofd nog wonderwel in de holte tussen mijn hals en schouder te passen. Dan klemmen kleine armen me vast zodat hij nog 100 zoenen kan planten voor de nacht.
En altijd, na een dag waar ik de blauwe plekken van de dag nog voel schrijnen op mijn hart, kan ik het niet laten. Dan sluip ik zijn kamer binnen en fluister zacht in zijn oor: Slaapwel, mijn kleine dondersteen.
Iets met toch het laatste woord te willen hebben, denk ik.

Groot 

Na badtijd, terwijl ik armen en benen afdroog, zie ik het opeens . Hij is bijna geen kleuter meer. Er is iets groters in zijn trekken geslopen. Er straalt een soort honger van hem uit. In de bibliotheek weigert hij naar het voorlees halfuurtje te gaan. In plaats daarvan slaat hij zijn kamp op bij de natuurboeken en stapelt een toren van pizza aan encyclopedieën naast zich op. Hij hangt met open mond over prentjes met skeletten, vlinders en vogels allerhande.
'Mama, ik wou dat we hier woonden', mompelt hij. 'Dan had ik altijd zoveel boeken om in te kijken.'
Op zo'n momenten moet ik me inhouden om hem niet plat te knuffelen, want dat mag niet meer zomaar.
Groot worden, ik zei het al.
s' Avonds wil hij nog wel een verhaal, maar als hij echt mag kiezen nestelt hij zicht met een A4-tje, een potlood en 'Van kop tot staart' tegen zijn kussens in het licht van zijn leeslampje.

'Ik ga nog een beetje schrijven', mompelt hij terwijl ik zachtjes de deur dichttrek. (Op een kiertje, mama!)

Gelukkig is er nog zoiets als bedtijd voor volwassenen. En kan ik nog altijd ongestoord zijn kamer binnensluipen om hem opnieuw in te stoppen, het leeslampje uit te knippen en het A4tje uit zijn knuist te ontfutselen. Ik staar naar het A4tje, volgetekend met A's, T's en omgekeerde B's en E's. Hij draait zich om, trekt zijn knuffel onder zijn kin en smakt op zijn duim.
Hij is groot aan het worden, maar gelukkig zit hij nog aan de kleine kant van 'groot worden'. 

Heelhuids

'Aan de blauwe plekken en builen herken je een gezond kind', zei mijn vader ooit. Feit is dat de kinderbeentjes van mijn kroost nooit zonder blauwe plekken waren vanaf ze hun derde en vierde stapje zetten.
En daar kan ik nog mee leven. Een blauwe plek hier, een schram en kras daar.

Waar ik moeite mee heb, zijn de valpartijen en consorten die zorgen voor meer definitieve merktekens.
Zo was KleineVent nog maar vier toen ie met zijn lip op een speeltuig knalde. En dat is er vandaag nog aan te zien.Zo leek KleineMeid nog maar een kersverse baby toen ze na een ongebruikelijke heftig treffen met waterpokken onder het mes moest. Net een jaar en al een haal van schouder naar oksel die er altijd zal zijn. Net zoals de kleine littekens aan haar neus, ogen en sleutelbeen.

Of neem nu afgelopen zondag. Toen werd er een rondje teveel gelopen rond de keukentafel en stond de kast te dicht bij een vallend meisje. Resultaat: een voortandje dat naar binnen geduwd werd en een 's' die weer slist. Gelukkig maar voor drie jaar.

Soms krijg je van de natuur nog een herkansing.

Los

Ik werd gisterenavond begroet door een ventje met een brede glimlach waar een groot gapend gat zijn rij tanden onderbrak.
Je ziet er zo anders uit', speelde ik verbaasd.
'Mijn tandje is eruit', glom KleineVent.

Wat ik niet mocht doen - de wiebelende tand een verlossend duwtje geven -  mocht het beste vriendje wel.
Naar het schijnt - sportkampmeesters zijn betrouwbare bronnen - vertrok de een met pijn aan zijn lip naar het toilet en ging de tweede mee om hem te troosten. Even later kwamen ze terug, de één met een gat in zijn glimlach, de ander triomfantelijk met de bewuste tand in de lucht. In mijn verbeelding zie ik Beste Vriendje zijn mouwen opstropen en iets mompelen à la 'ik ga jou helpen'.
Maar goed na het uitvallen van de tand volgt het bewaren van de tand en tandenfee-ritueeltje. De tand ging in een mooi envelopje met daarop waar en wanneer en het envelopje ging in het tandendoosje. Doosje op de kast en briefje voor de tandenfee onder het kussen.
De volgende morgen troffen we een dartele KleineVent aan met de gevonden cent in zijn knuisten. We troffen ook een boze KleineMeid aan, alle tanden nog recht op een rij, zonder cent.
En in een onbewaakt moment werd het tandendoosje geschaakt en envelopjes leeggeschud. Weg voortandje van linksboven. Op handen en knieën zocht ik naar het verdwenen tandje. En gek, hoe groot dat gat in dat mondje ook lijkt, in werkelijkheid is het maar een klein brokje wit. Een te klein brokje wit.
'Ik vind em niet', zuchtte ik.
'Mama, dat is toch niet erg. Ik krijg toch een nieuwe tand', haalde KleineVent laconiek zijn schouders op.

Het is duidelijk wie wil groeien en wie wil vasthouden.

Ochtendstond

Slaapgewijs zijn de rollen omgedraaid. De jongste, die het afgelopen jaar met gemak een gat in de ochtend kon slapen, heeft haar voorliefde voor het krieken van de dag hervonden. (Alleen jammer dat ze het hele huis wil laten delen in die liefde. )
De oudste die tot voor kort kwart voor vijf een prima uur vond om hele playmobile-scenario's uit te testen aan de deur van de ouderlijke slaapkamer, heeft tezelfdertijd zijn liefde voor kussen en dekbed ontdekt.

Wat dus resulteert in dit:
*vanop de tweede verdieping om 5:30*
MAMA, IK BEN WAKKER
*vanop de eerste verdieping*
ZUS, WEES STIL. IK WIL NOG SLAPEN
*vanop de tweede verdieping*
MAMA, IK BEN WAKKER!!
*vanop de eerste verdieping*
ZU-HUS, NIET ROEPEN. IK WIL NOG SLAPEN
*vanop de tweede verdieping*
MAMAMAMAMAMAMAMAMAMA, IK BE-HEEEN WAAAAA-KKER!!
*vanop de eerste verdieping*
IK ZEG TOCH NIET ROEPEN. IK WIL NOG SLAPEN EN NU MAAK JE MAMA EN PAPA OOK NOG WAKKER!!!!!!!

Enfin, ik geef hem een 8 voor de poging.

Lolbroek

ik: waar zijn je schoenen, KleineMeid?
zij: *peutert wat ongeïnteresseerd in haar neus*
ik: Meis, waar zijn je schoenen. Daarnet stonden ze nog hier, bij de stoel.
zij: *kijkt even vragend rond en peutert verder*
ik: We moeten door en het regent, dus je kan niet zonder schoenen weg. Waar heb je ze gezet?
zij: weet niet.
ik: *begin de hele kamer door te zoeken*

10 minuten later

KleineVent: Wat doe je?
ik: Ik zoek zus haar schoenen, weet jij waar ze die verstopt heeft? (kan lichtelijk grommend geklonken hebben)
hij: Ja!
ik: *veer recht* Waar?
hij: als je iets zoekt, staat het altijd daar waar je nog niet gezocht hebt. *insert grote glimlach*

Les 1: Alles wat je zegt komt ooit terug.
Les 2: Laat je kinderen nooit alleen met schoenen, als je echt echt op tijd de deur uit moet. Geldt ook voor jassen, mutsen, handtassen en zeer zeker autosleutels.
Les 3: de bak vol Playmobile is een ideale schoenenschuilplaats.

Gemis

'Mama, wie is dat?', vraagt KleineVent met een oud fotoboek op zijn schoot.
Hij wijst naar mijn twee jarige ik die twee kaarsjes uitblaast.
'Dat ben ik'
KleineVent krult zijn neus. 'Zat ik toen al in jouw buik?'
'Neen, toen nog niet.'
Hij zwijgt en tuurt verder. 'En dat? Wie is dat?' Hij wijst mijn mama aan, die mee twee kaarsjes uitblaast.
'Dat is oma in de wolken.'
KleineVent drukt zijn neus op haar gezicht. Ik kijk, afwachtend wat hij zal zeggen, mijn hart onverklaarbaar hoog in mijn keel. Maar KleineVent bladert al weer door naar de volgende pagina waar mijn driejarige ik gierend van het lachen een acht maanden oude GroteKleineBroer in mijn oude poppenwagen vervoer. 'Kijk, dat is Ilke's poppenwagen!' Vier seconden later ligt het boek op het bed en rennen een grote en kleine kleuter rond met de bewuste poppenwagen.
Ik pak het boek op en net voor ik het wil sluiten vang haar blik. Ze houdt de handjes van mijn éénjarige ik vast. Ik grijns naar de camera. Zij kijkt alleen maar naar mij. En op de één of andere manier hoor ik dit erbij:

Halfvol

Een godsgeschenk waren ze, KleineVent en KleineMeid, het moment nadat de drie groepen bouwvakkers onze benedenverdieping voor die dag lieten voor wat ie was. En dat was niet meer dan een holle ruimte met veel uitstekende kabels, uitgekapte goten en nog nawiebelende buizen. In een hoek nog wat puin dat niet meer in de container paste. En dat overgoten met een gigantische hoeveelheid wit stof.
Net op het moment dat mijn energie en het-komt-wel-goed-gevoel achter de bouwvakkers aan wou hollen was er dat lichtje dat ik bijna zag branden (stof, weetje wel) boven KleineVent en KleineMeid's hoofden.
KleineVent trok baantjes in het stof, stapelde wat planken links en rechts en stuurde samen met KleineMeid de autootjes door hun geïmproviseerde autoparcours. Hun 'scheelt er iets?-blik herinnerde me aan mijn 'de wasmachine is gewillig'-mantra en ik liet hen. Net zoals ik hun in bad liet. Voor één keer werkte het storm op zee-spel in de badkuip in mijn voordeel.
Het laten zal de komende dagen misschien niet zo'n slecht idee zijn.

Toch al één (of kom twee) die al blij zijn...

"Nog nooit zo content geweest om een terras tot zien veranderen tot een hoop betonpuin", dacht ik toen een viertal mannen met drilboor en kraan ons terras sloopten en onze tuin definitief in een bouwwerf veranderden.
Maar die KleineVent van ons, die is er zo mogelijk nog blijer mee.
Het kind kampeert aan het raam om geen enkele schep zand of gemetselde steen te missen. Eenmaal de bouwvakkers weg zijn schiet ie zijn laarzen aan om "nog een beetje te werken" waarna hij wat met een stok in het zand pookt en de hardheid van de beton test. En filosofeert wat over de zin en onzin van verbouwen filosofeert.

"Mama, ik vind jullie een beetje gek"
"Waarom, ventje?"
"Eerst komt er een meneer die een grote muur stuk maakt. Dan komt er een meneer om die op te ruimen en dan bouwen die samen een nieuwe muur."

"Mama, ik mag al op die muur lopen heeft de meneer gezegd. Want ik ben klein. Maar jij mag er nog niet op, want als jij erop staat zal de muur omvallen."

Of mijn favoriet tot nu toe:
"Waar gaan jullie naartoe?" tegen de bouwvakkers die alles inpakken om te vertrekken.
"Naar huis en patatjes eten",antwoord die ene die duidelijk zelf kinderen heeft.
"Wonen jullie dan allemaal samen in één huisje?"

Herinneren

Zullen ze het nog weten, vraag ik me vaak af.
Zal zij later nog weten hoe ze enthousiast naar elke auto zwaaide die voorbij reed.
Zal hij nog weten hoe hij steevast ‘Vijf! En jij?’ antwoordde op de vraag ‘Hoe oud ben je’.
Wat zullen ze bijhouden van de jaren waarin ze zo intens groeien?
Zijn eerste stap is hij al lang kwijt. Ik betwijfel of hij het ooit zelf snapte wat hij deed. Daarentegen staat het op mijn netvlies gebrand. Een klein mannetje - met een gezicht strak van concentratie – dat de spijlen van zijn park loslaat en vastberaden vier stappen zet.
Zal zij weten dat ze kon dansen voor ze kon stappen. Hoe ze kruipend de ster van een kinderdiscodansvloer werd.

Ik prop mijn hoofd vol, om later te herinneren voor drie.

De andere kant

Kerygma heeft een punt.

Dus om het badkamer-onder-water-incident, de derde broeder-zuster-moord van de week en het virus waardoor je klaarblijkelijk niet meer kan stappen net op het moment dat je op het midden van de straat staat wat naar het achterplan te verschuiven, doe ik gezellig mee.

Vorige week deden we van rommelmarkt. KleineVent, KleineMeid en ik snuisterden tussen andermans rommel. KleineVent, die meestal alles wil, kreeg €2 om te besteden. En zo liep hij al een uur rond, wikken, wegen en bewonderen. Tot zijn zus een poppenhuis in de gaten kreeg en van de weeromstuit geen stap meer wou verzetten. En die KleineVent viste zonder aarzelen zijn cent uit zijn zakken en vroeg. 'Is dat genoeg voor dat huisje?'

5 jaar geleden

Vijf jaar geleden lag ik nu in de tuinzetel. Strategisch geplaatst onder de pruimenboom, met hoofd in de schaduw en voeten in de zon. Links een stapel boeken, rechts water en proviand. Het doel was om zo weinig mogelijk te bewegen. Want hoe zeer ik ook wou, met een 40-weker in mijn buik had ik die bewegingsmogelijkheid simpelweg niet meer. Het doel was ook om nog zo weinig mogelijk buiten te gaan. Want diezelfde 40-weker zorgde ervoor dat ik in geen enkel stuk zwangerschapskledij paste. Alleen die ene short van mijn Lief ging nog rond mijn heupen. Vijf jaar geleden was ik aan het wachten, al veertien dagen lang, op wie dat kleine geweld binnenin mij was.

Vandaag hol ik van winkel naar winkel. Voor taart, dat ene cadeau dat eindelijk binnen is, versiering. En o ja, dan wil ik ook nog een verjaardagshemd maken voor dat kleine geweld en mag er getrakteerd worden in de klas met cake en vlaggetjes en boekjes.

Vandaag wil ik graag vijf jaar terug zijn: liggen, genieten en wachten. Morgen zal ik blij zijn dat we vijf jaar later zijn. Ballonnen, slingers, cadeautjes uitpakken en zelfs dat feestje met een heleboel andere vijfjarigen zullen heel wat beter zijn dan KleineVent's lange, lange intrede op deze wereld.