maandag 4 augustus 2014

In de tent

Geef mij een tent, een hangmat, een mooi uitzicht en één of twee campingvriendjes voor de kroost en ik ben een gelukkig mens.

In juli was dit een week lang mijn uitzicht. (En ja, ik kwam ook wel eens uit de hangmat). Daar achter die bomen zie je zover het oog reikt de Toscaanse heuvels. Met daarin Firenze, kleine riviertjes waarin je kan spetteren, stenen gooien en met de stroming meedrijven op de luchtmatras die je van een campingvriendje aftroggelde. Op die camping bakten ze 's avonds de heerlijkste pizza's die ik ooit at. Zag ik de vijfjarige dochter zonder blikken of blozen een hele pizza margarita wegstouwen waarna ze informeerde wat het dessert was. Ik dronk een sloot latte macchiato's weg met een kwart oog op mijn kroost op het speelplein en de rest op mijn boek. Ik keilde een hele middag lang duikschatten in het zwembad om te laten opduiken door mijn kroost. We wandelden door quasi verlaten Toscaanse dorpjes en vergaapten ons aan prachtige vergezichten.

Over de tweede week zwijgen we liever. Die week waar het weer keerde en we alleen regen geserveerd kregen. Over onze vlucht naar de kust en de vreselijkste camping waar we ooit op stonden.
De zomer van 2014 zal altijd  de zomer van camping la futa zijn.  Een aanrader als je houdt van groen, rust en frisse lucht. Mijden als kinderanimatie en een zwembad met tal van glijbanen een vereiste zijn.
Hou er wel rekening mee dat je wel eens de berg kan af glibberen bij een regenbui teveel (zoals bij ons jammer genoeg het geval was). Maar die eerste week was van ons. De berg, de zon, de heerlijke pizza's en de hangmat.


donderdag 3 juli 2014

Spagaat

We zitten in de vakantie-spagaat. Die twee weken waar de kroost al in vakantiemodus is, maar wij nog op standje 'doorwerken, afwerken en deadlines' leven.
Zij willen in shorts, blote voeten en in de tuin rondhangen tot de zon ondergaat.
Wij willen ze in hun bed krijgen, zodat we zelf ook aan iets van slaap toekomen.
Zij willen naar het strand en leven met nog minder tijdsdruk dan tijdens het schooljaar.
Maar ook op een sportkamp moet je de klok redelijk respecteren.

Als tegenwicht leg ik stapeltjes zomer overal in huis. Shorts, kleedjes en speelgoed die we allemaal naast de tent in de autokoffer proberen te duwen. Duwen we iedereen de fiets op om na het eten het stad in te fietsen om een ijsje.

Ik ben er ook klaar mee.
Ik ben er ook klaar voor. Tijd, rust en ruimte.

donderdag 5 juni 2014

In de categorie: 'Hoe kom je erop?'

Na het eten werden ze naar boven gejaagd. Dat maakt het net iets makkelijker om rijst van de stoelen te schrapen en vetsporen - maar ik wist niet dat er pesto aan mijn voeten hing, mama - weg te dweilen.

Voor de verandering was het eens niet stil. Ik hoorde ze rondstappen en joelen.
Fijn, ze spelen. En steken niets uit.
Voor de verandering hoorde ik geen enkel kind huilen.
Fijn, ze spelen mooi samen.

Ik luisterde glimlachend naar hun gejoel, liep de trap op en stak mijn hoofd om de deur.
KleineVent stond met zijn speelgoedkruisboog in de aanslag en mikte op de roos die ze op de kast geplakt hadden. KleineMeid stond er met haar neus naast om de punten te tellen. Ik zag hem net iets knalgroen afvuren.
'Zeg, jij hebt toch geen groene pijltjes?', vroeg ik nog verwonderd.
'Ik vind mijn pijltjes (met plastiek zuignapje, nvdr) nergens. Maar dat is niet erg, hoor. Met dit gaat het ook prima.'
Hij wees naar een doosje scherpgeslepen kleurpotloodjes.

dinsdag 27 mei 2014

Punthoofd

Ik weet niet hoe het met uw hoofd zit, maar in het mijne kan er best wel een zootje rondkolken.
De grote schuldige ben ik zelf. De hele dag kap ik er dingen in. To-do's, kleine zorgen en vraagtekens. Tegen de avond kan dat samen al eens goed gaan gisten en mijn hoofd in een puntvorm duwen. Niet mijn favoriete vorm van hoofd. Op zoek naar een oplossing las ik boeken, lag ik in bad te weken of kroop vroeg in bed. Maar wat echt blijkt te helpen, is vreemd genoeg lopen.

Een echte loper zal ik nooit worden. Als het te koud wordt, zoek ik liever het water van het zwembad op. Of hang ik op de zetel. En zodoende mik ik eigenhandig mijn opgebouwde conditie in de prullenbak. Maar steevast in februari kriebelt het weer. Niet dat het elk jaar even vlotjes gaat om de draad op te pikken.

Ook dit jaar. In het begin was er geen ruimte meer om te denken. Ik was druk bezig met voldoende adem binnen te krijgen, de ene voet voor de andere te zetten en telkens die ene minuut meer uit te lopen. Maar niet denken, dat blijkt wonderwel positief te zijn voor een hoofd dat te vol zit.
Maar op den duur kwam er adem, conditie en endorfines. Ooh wat hou ik van endorfines.
Even weg zijn hielp ook om dat hoofd leeg te maken. Niet alleen weg van thuis waar er altijd was, afwas en op te zuigen kruimels lijken te zijn. Vaak genoeg ook even weg van het ge-mamaaaah. 

Realitycheck voor het geval u denkt dat ik sierlijk als een hinde door de velden spurt:
Ik kom steevast thuis met een purper hoofd.
De volgende dag raak ik één van de twee keren moeilijker de trap op en af.
Ik weet ondertussen dat je krampen kan krijgen op tal van plaatsen die ik niet wist dat ik had.
Maar... het is het allemaal waard om met een iets leger hoofd de avond in te gaan.




donderdag 22 mei 2014

Weg-en weer

'Ik stop ermee.'
'Neen, gewoon even op pauze.'
'Wat pauze? Gewoon stekker eruit, boel archiveren en klaar!'
'Wacht gewoon even... het komt wel weer.'
'Neen, na 11 jaar is het op.'
'Geduld...'

Er ligt een vingerdikke laag stof hier op deze blog. En jammer genoeg kan ik niet zeggen dat er elders wel veel geschreven wordt. Zelfs mijn Moleskine zit op een hongerdieet qua letters.
Maar de 'geduld'-optie won het weg-en weer spelletje in mijn hoofd en kijk, zelfs zonder gps vond ik nog mijn weg terug naar mijn blog.
Veel woorden zitten er echter nog niet in mijn bagage. Daarom gewoon een beeldje. Een nieuw kantoor biedt nieuwe mogelijkheden qua lunchpauzes.