Het leven is nu

'Het leven is nu.' Het zou een Pinterest of andere online wijsheid kunnen zijn - en dat is het waarschijnlijk ook - maar dit zinnetje heb ik niet van één of ander scherm geplukt.
Het is een zinnetje dat mijn papa me af en toe in het oor blaast, als ik pieker over gisteren en me al druk maak over morgen.
Ik schreef het met grote letters in mijn Moleskine die mee mocht op reis. Een beetje wijsheid kan nooit geen kwaad, denk ik dan maar.

'Het leven is nu', dacht ik innig tevreden in mijn hangmat op de Spaanse camping. 's Morgens hadden we de hitte getrotseerd en door de Spaanse bergen gewandeld. Mijn kroost spoelde het wandelstof af in het zwembad en in mijn short voelde ik het hartvorming steentje dat de oudste voor me vond prikken.

'Het leven is nu', dacht ik toen ik een week later 's avonds over de Franse camping liep. Echt donker werd de nacht niet met een grote volle maan en sterren zover het oog reikt. Hier en daar brandden nog lichtjes voor een paar tenten.  Mensen die zacht keuvelden rond een fles wijn of weggezogen in een boek. Achter me hoorde ik het geflipflop van de jongste haar slippers en daarna twee armpjes om me heen. Ik viste haar op en zwierde haar over mijn schouders. 'Slapetijd', fluisterde ik in haar oor.

'Het leven is nu', flitste zo vaak door mijn hoofd de afgelopen drie weken. Aan de voet van de kathedraal die uitkijkt over Girona, op een terrasje in Bordeaux. Tussen zwermen vlinders tijdens de paar bergwandelingen waar ik mijn nest tot toe kon overhalen of wegduikend voor de spetterregen die bommetjes in het zwembad veroorzaken.

Op vakantie is het makkelijk, dat zinnetje. De dagen zijn vol en traag. Maar nu, met een zomer die eventjes vergeten is wat ze geacht is te doen, wekkers die weer veel te vroeg rinkelen en tsjokvolle mailboxen denk ik heel stiekem: 'Ik wou dat het leven nog vorige week was.'

Weg-en weer

'Ik stop ermee.'
'Neen, gewoon even op pauze.'
'Wat pauze? Gewoon stekker eruit, boel archiveren en klaar!'
'Wacht gewoon even... het komt wel weer.'
'Neen, na 11 jaar is het op.'
'Geduld...'

Er ligt een vingerdikke laag stof hier op deze blog. En jammer genoeg kan ik niet zeggen dat er elders wel veel geschreven wordt. Zelfs mijn Moleskine zit op een hongerdieet qua letters.
Maar de 'geduld'-optie won het weg-en weer spelletje in mijn hoofd en kijk, zelfs zonder gps vond ik nog mijn weg terug naar mijn blog.
Veel woorden zitten er echter nog niet in mijn bagage. Daarom gewoon een beeldje. Een nieuw kantoor biedt nieuwe mogelijkheden qua lunchpauzes.

Schoonheid

"It doesn’t make sense to call ourselves ugly, because we don’t really see ourselves. We don’t watch ourselves sleeping in bed, curled up and silent with chests rising and falling with our own rhythm. We don’t see ourselves reading a book, eyes fluttering and glowing. You don’t see yourself looking at someone with love and care inside your heart. There’s no mirror in your way when you’re laughing and smiling and happiness is leaking out of you. You would know exactly how bright and beautiful you are if you saw yourself in the moments where you are truly yourself."

(Uit de diepten van mijn Moleskine - bron ongekend) 

[wijvenweek] De onweerstaanbare lokroep

‘Psst!’, hoor ik als ik de etalage voorbijloop.
Mijn pas vertraagt eventjes, maar ik verman me en blijf stappen.
‘Psst!’, klinkt het opnieuw. ‘Stop eventjes en kijk gewoon eens naar mij.’
Het stemmetje klinkt wonderlijk en bijna buitenaards mooi. Ik val stil en draai me langzaam om. De wandelende medeshoppers maken uitwijkmanoeuvres om me niet omver te sjezen. Er suist een winkeltas net naast mijn linkeroor en er schampt een schoendoos tegen mijn rechterknie.
‘Hie-hier. Hier ben ik.’ Door de lokroep gebiologeerd stap ik naar het raam tot ik met mijn neus tegen de winkelruit geplakt hang. Als bij toverslag breekt er een zonnestraal door het grijze wolkendek en werpt een spotlight op de eigenaar van het stemmetje.
Ik tuur en tuur en tuur en slik. Ik recht mijn schouders, schud mijn haar even en stap de winkel binnen. Ik negeer alle verkoopsters op mijn pad en marcheer doelbewust op hem af. Zonder aarzelen til ik hem van zijn sokkeltje en ik weet het onmiddellijk: dit is de ideale…
Hij heeft veel vakjes, ziet er streelzacht uit en is opgetrokken uit een stofje dat gewoon gemaakt is om bij mijn jas te passen. Hij is stevig en toch lief. Groot en toch elegant. En hij heeft een superingenieus systeempje om mijn sleutels te bewaren en te garanderen dat ze in één handgraai toch te pakken heb.
Hij is de absolute droomtas. De tas der tassen. Zonder deze tas is mijn leven niets, leeg en nutteloos. En met die roes zweven droomtas en ik samen naar de kassa.
Ik ben nog niet helemaal buiten of ik gris het papier al uit zijn stoere lijf, hevel mijn Moleskine, pennen, portefeuille en al het andere levensnoodzakelijk spul dat ik dag in dag uit meesleep over in mijn allernieuwste droomtas. Mijn oude tas - droomtas 63 als ik de tel goed bijhou - gaat deze avond in de kast bij zijn 62 voorgangers. Droomtas 64 reist vanaf nu overal mee aan mijn schouder. Samen huppelen we de zonsondergang en een happy end tegemoet.

Tot ik droomtas 65 ontmoet, that is.

Meer info over de wijvenweek hier en meer wijvenweekposts hier.

#100happydays

Ergens in het voorjaar gaf ik mezelf op voor #100happydays. Het doel was om 100 dagen een foto te maken waar je gelukkig van werd. Geen grote dingen, maar kleine zaken. Omdat ik vind dat niet alle geluk in een foto te vangen is, hield ik mijn lijstje bij in de geduldige pagina's van mijn Moleskine.

Soms was het makkelijk. Firenze zien, zwemmen in een Italiaans bergriviertje en een weerzien met vrienden na een maand wederzijdse vakantie zijn dagen die baden in geluk. Soms vond ik geluk in grote opluchting 'de vinger is er niet af!'

Op andere dagen was het moeilijker. Zo lees ik ook: 'Kroost slaapt! Lief is op stap! Stilte en rust!' Geen idee wat er die dag speelde, maar echt goed moet het niet geweest zijn. Maar - en hier zit het hem - het is me gelukt om 100 dagen lang elke dag een moment te vatten en het gekke is dat ik me ze stuk voor stuk herinner. Zo zijn er:

• Een croissant op een trapje eten. 
• Zelfs bij de lelijkste en smerigste campings zijn de zonsondergangen mooi. 
• In slaap vallen in de hangmat
• Lezen op de trein
• Ik kan met twee kinderen naar de tandarts gaan - zelfs wanneer een er spuit om te verdoven wordt bovengehaald en er een tand moet getrokken worden (wat niet lukt, dus operatie) - zonder mijn t-shirt doornat te zweten. 
• Uitwaaien aan het strand 's avonds
• Koffie gaan drinken met de liefste vriendin
• Zenuwen om voor een groep te spreken overwinnen
• Zwemmen, gewoon eindeloos baantjes trekken in een bijna leeg zwembad
• Warme kousen kopen op de dag dat met blote benen naar het werk gaan geen goed plan was. 

Ik denk dat ik dit nog even verder doe, gewoon in de beslotenheid van mijn notitieboekje. 

Wat is jouw klein geluk van vandaag? 

Inspiratie

Er ligt een Flow op tafel. Ik merk nog net zijn 'ik-vond-dit-wel-iets-voor-jou'-glimlach en laat me in de pagina's zuigen. Soms is er niets beter dan letters en papier. Mooie dingen ontdekken. Ruimte om zelf te schrijven.
Ergens in de pagina's lees ik 'Je kan zoveel mooie dingen doen met papier.' Op dat moment klapt de wereld toe rond mijn hoofd. Ik trek mijn Moleskine voor me en ik schrijf. Ik doe niet mijn best om mooi te schrijven, ook niet goed of interessant. Ik schrijf net zoals een kleuter danst. Blij en de wereld om zich heen vergeten.

Missen 

Niet de kasten  - curverbakken zijn ook handig.
Niet het aanrecht op normale hoogte  - koken al staand op een trapje, het is iets nieuws.
Ook niet een afvoer die naar behoren werkt -  al staat deze op nummer twee.


Van alles wat ik mis - in onze keuken die eigenlijk amper een keuken te noemen is - staat de oven bovenaan het lijstje. Want vijf maand zonder de geur van zelfgebakken chocoladecake of muffins, dat is lang.

Enne psssst, je kan nog tot vannacht meedoen met de Moleskine give-away

En omdat ik maar beter weer wat oude gewoonten oprakel:
donderdag-vraagdag, nog maar eens op vrijdag #2

Er woont een Moleskine in mijn tas. Nu al drie jaar en dat is eraan te zien. De rug is gebroken, de randen gerafeld en het elastiek geknapt. Ik zou een nieuwe moeten kopen en dit exemplaar een verdiend pensioen geven in mijn boekenkast. Maar ik krijg het niet over mijn hart. Ik draag er mijn half heden in mee. Boeken die ik nog wil lezen. De bladeren scheuren hier en daar nog niet onder het gewicht van de met zorg bijeen gevonden schatten van KleineVent. Honderden verlanglijstjes, wil-naar-toe lijstjes, wil-nog-doen-lijstjes. Tientallen pagina's vol mooie herinneringen. Half afgewerkte verhalen. Dus blijf ik deze tegen beter weten in mishandelen. Begrijpe wie begrijpen kan, volgens mijn lief.

En jij, over welke zaken kan jij een beetje vreemd emotioneel zijn?

Herten en schapen

Veel van wat geschreven werd de laatste week verwees ik onmiddellijk door naar de krochten van mijn Moleskine. Nog maar eens kasten versleuren van a naar b (schilderen!) . De volumeknop van KleineVent die ergens is blijven steken op de hoogste stand. Een avond die duurde tot 5 u de volgende morgen (lang geleden dat). De filter staat blijkbaar een beetje scherper dan anders. Maar omdat het anders zo stil blijft, serveer ik jullie deze. Een beetje geïnspireerd door Kerygma haar 'little things'.

Hij sjeest aan een rotvaart voor me uit. Ik slik me te pletter aan pas op's en voorzichtig's en schakel een versnelling hoger om het rood-zwarte stipje voor me bij te benen. Op het fietsstoeltje klampt de jongste de broodzak vol oud brood stevig vast.
In een poging om kleine handen en lijven weg te houden van vers geschilderde muren stampte ik mezelf met kroost het huis uit en de fiets op. De combinatie hertjes en brood leek de twee jongste van het gezelschap voldoende boeiend om de laatste vrieskou te trotseren.
Boterham na boterham wordt door het hek geduwd in de mond van wachtende bambi's. Tot de buiken van de laatsten vol zijn, maar de zak vol oud brood nog lang niet.
'We gaan naar de schapen', gilt KleineVent. Terwijl ik me probeer te herinneren waar de schapen opnieuw verstopt zijn in dit domein zie ik KleineVent en KleineMeid om de hoek verdwijnen.
De oudste op de fiets, rechtopstaand op de trappers. De jongste een fel allergaartje van roze, rood en paars holt er joelend achteraan. Ik laat mijn fiets voor wat ze is en zet zelf een sprintje in. Om de hoek zie ik ze helemaal op het einde van het wegeltje in de broodzak grabbelen. Vier schapen staan verwachtingsvol te blaten aan het hek.

En zo schrijf ik nog eens iets...

Ik kreeg vorige week een stokje van i. aangereikt, over schrijven. Wat i. vindt dat ik dat kan. (Dankje i.) En aangezien het stof hier al vingerdik op deze blog samengetroept ligt, buig ik me dankbaar over deze vragen om iets te schrijven over schrijven.

Hoe ben je er achter gekomen dat je schrijftalent bezit?
Schrijven was hetgeen waar ik nooit moeite moest voor doen. Ik heb nooit gekreund van ellende omdat er een opstel moest geschreven worden, in tegenstelling tot alle vormen van wiskunde of mezelf over de bok of plint lanceren. Woorden op een rij zetten lukt me gewoon. Ik denk dat het mijn juf uit het derde leerjaar was die me er attent op maakte dat ik dat echt kon, schrijven. Ik glunderde toen ze het vertelde en zakte vervolgens diep weg onder mijn bank toen ze me vroeg om vooraan de klas mijn opstel voor te lezen.

Als je schrijversinspiratie een stad zou zijn, welke was het dan? En waarom?
Als mijn inspiratie al een stad zou zijn, doe dan maar Parijs. Omdat de stad een vleug nostalgie uitstraalt. Maar evengoed omdat ze heel wat terrasjes telt waar ik me op zou nestelen met een goede koffie en mijn geliefde Moleskine.

Wat heb je nodig om goed te kunnen schrijven?
Ik heb vooral inspiratie nodig. En eenmaal dat idee er is, dan heb ik iets nodig om te schrijven. Bij voorkeur iets met een klavier omdat ik sneller kan typen, dan ik met de hand kan schrijven. Als ik typ, kan ik de zinnen die opborrelen makkelijker vangen.
Wat ik niet kan, is voor het scherm gaan zitten en denken 'nu ga ik schrijven.' Ik vlucht weg van knipperende cursors. Ofwel ga ik zitten en begin ik als een dolle te typen, ofwel klik ik het lege blad weg en kijk eens of er iemand ergens op het www iets te vertellen heeft (en er is altijd wel iemand).

Ik ga er even vanuit dat je trots bent op je schrijftalent. Waar blijkt dat uit?
Tsja, dat ik alles al een kleine tien jaar hier op het internet gooi.

Als je bevestiging zoekt voor je blogs, waar vind je die dan?
Vooral in de comments. Ik vind het altijd leuk om te lezen dat er iemand een opmerking achterlaat.

En nu het ding met stokjes en stokjes doorgeven. Ik gooi mijn stokje graag op de hoop die Marie, Lilith en Ysabje (waarschijnlijk) al kregen. En ook naar Roos en Octaview over de grens.

Moleskine - 18 maand
Ik blader terug in mijn agenda, zoekend naar oude namen die bij oude afspraken hoorden. Ik zoek door haastige aantekeningen, pijltjes die wijzen naar niets. Doorschrapte afspraken daar waar ik mezelf en eilandbewoner verplicht op de bank moest parkeren. Nog meer afspraken daar waar ik tegen alle verwachtingen weer vrij verklaard werd.
Ik grinnik bij vier november: gyn en een puntje.
Dat had ik zonder het toen al te weten juist.
Ik grijns bij vijf november: rondleiding verloskwartier.
Dat was niet meer nodig.
Ik verzucht bij de dagen daarna. Babybezoek, babyafspraken en vooral babyritme. Daarna wordt het stil in mijn agenda. Dagen, weken en maanden zijn leeg. De datumvakjes blinken me blanco toe. En ik zucht wanneer na pagina’s en pagina’s zwijgen de afspraken en to do lijstjes de pagina’s weer afrollen.
Ze zijn echt voorbij: mijn volle, lege dagen.

Een hele dag uit het raam kijken
'Ik moet weer gaan schrijven', bedenk ik meermaals per dag. 'Uitzoeken waar de verhalen blijven, waar ze zich verstoppen in m'n hoofd.'
Hoewel ik weet waar ze uithangen en heel goed besef waarom ze zich zo diep in mezelf verstoppen, weet ik niet waarom ik ze niet voorzichtig terug naar buiten lok. Hen mooie woorden voorhou, een bijzondere zin laat proeven zodat ze eindelijk uit hun schulp kruipen en zich op het papier nestelen.
Ik hou mezelf enkele vereisten voor:
tijd - een nieuwe Moleskine voor een frisse start - mooi weer. Allemaal onzin. Maar eentje blijft hangen. Een dag in een zonnige wereldstad, een terras, koffie-cake of koekjes, een notaboekje en m'n pen. Dat moet voldoende zijn voor één dag.
Zou het snel gaan vervelen?

Bijna één jaar
Ik trek de paperclip die een 30-tal pagina's bijeen houdt los uit mijn Moleskine en blader door mijn woorden en zinnen van een jaar terug.
Ik lees wat ik toen schreef.
Hoe ik mezelf op papier oppepte.
Hoe ik mezelf motiveerde.
Hoe ik mezelf bleef overtuigen dat er niets aan de hand was.
Hoe ik mezelf bleef voorhouden dat het allemaal wel over zou gaan.
En tussen de regels: hoe slecht ik me in me vel voelde tussen mijn toen nieuwe collega's.

Carpoolcollega komt de parking opgereden en ik klap mijn notaboek dicht. De paperclip laat ik tussen mijn vingers glijden en ik kijk hoe hij op de grond stuitert.
Mijn woorden maken niets meer bij me los, behalve misschien: 'Ik ben nu zoveel beter af.'

Zinnen verzamelen (uit de microkosmos van mijn Moleskine)

Ik sta niet graag groen van misselijkheid aan de kant van mijn eigen leven.

Als is soms een fijn woord.

In haar hoofd blijft ze even oud als ze altijd al geweest is.

Ophaalbruggen lijken verdacht veel op gigantische katapulten.

Soms lijkt het zo weinig: slechts 26 letters en een handvol leestekens.

Eigenlijk doe ik heel veel, maar zij zullen het maar niets vinden.

Perfect begin
Er lag een dik pakketje in mijn brievenbus. Voorzichtig plukte ik het uit de hoop reclamefoldertjes. Een dikke envelop met een poststempel vanuit Nederland. Een maandagmorgen-onnatuurlijke-brede glimlach trok van oor naar oor. Ik waagde me aan een klein huppeldansje terwijl ik het pakketje openscheurde. En daar waren ze: mijn gezochte moleskine-boekjes bijeengezocht en opgestuurd door Zas.
Ik zal door deze dag heen stuiteren, bedankt Zas.

Gezocht !



Ik hou van mooie boekjes om in te schrijven en te kriebelen. En één van de mooiste boekjes voor dit doel is de Moleskine. Jammer genoeg weet ik niet waar ze deze in België verkopen. Online heb ik ze wel al kunnen vinden, maar de verzendkosten maken het wel een erg duur grapje.

Dus bij deze een oproep:
Weet je waar ze in België deze prachtige en vooral handige schrijf- en krabbelboekjes verkopen?