5 minuten spijbelen

Elke morgen buigt het stuur van mijn fiets als vanzelf naar rechts, terwijl het kantoor echt wel links ligt. 
Ik fiets evenwijdig met de horizon. Onder mijn wielen knerpt opgewaaid zand en rechts golft de altijd grijze Noordzee. 

Zoals elke morgen strek ik mijn nek, wanneer ik het afgebakende stukje strand nader.
Liggen ze er?
Eentje of twee?
Zeelucht is altijd fijn, maar de dag krijgt een extra glans als ik een donker zeehondenlijfje aan de vloedlijn spot. 

Vandaag is een dag waar ik mijn remmen toeknijp en halt hou aan het afgezette stuk strand. In de branding ligt strike-a-pose gewijs een jonge zeehond. Na even puzzelen lukt het om kop en staart uit elkaar te houden. De zeehond krult zich als een banaan en hupst even later als een vreemd vervormde springbal richting de vloedlijn. 

Met elk zeehondenhuppeltje kruipen mijn mondhoeken hoger en hoger.
Een zeehondensnoet duikt weg onder het wateroppervlak. Het zand knerpt wanneer ik wegfiets.

De beste vijf minuten spijbelen. 

Ochtend met een handrem

Er zijn van die dagen waarop het er niet toe doet hoeveel shortcuts je gebruikt. Dat de voorbereidingen 's avonds de volgende morgen slechts een druppel op een hete plaat zijn.

Het begint altijd klein. Een woeste haardos die onder het dekbed duikt, van geen zoen of knuffel wil weten, maar simpelweg verder wil dromen. Een exemplaar met ochtendhumeur die zich in de zetel nestelt met een schermpje in plaats van zoiets simpels te doen als kleren aantrekken.

Maar het gaat altijd in crescendo.
Een chocomes dat een wit T-shirt treft in plaats van de wachtende boterham op het plankje. Koffie die na een te wild gebaar zijn weg naar de vloer drupt. Iemand die zijn stem verheft, waardoor de aanhoorder woest zijn stoel naar achter schuift en meteen de tenen van de voorbijganger treft.
Daar zit je dan met je netjes op voorhand gedekte tafel en gevulde brooddozen. Ze wegen niet op tegen donderwolken boven de hoofden van je huisgenoten.

Ochtenden met een handrem, noem ik ze.
Dagen waarop ik blij ben dat ik als eerste de deur uit mag en het gevecht 'Het is vijf graden buiten, dat is te koud voor sandalen, ja ook als je eerst dikke sokken aantrekt' aan mijn Lief mag overlaten.
Ware het niet dat ook de weg huis - station zijn trucjes kent. Een voetganger die met zijn ogen op zijn telefoon van tussen twee auto's het fietspad opstapt. Gezamenlijk het natte fietspad kussen stond nooit hoog op mijn verlanglijstje - en al zeker niet 's morgens -.

Ochtenden waarop ik overweeg om de trein te laten voor wat ze is en ergens in een koffiebar onder te duiken met een latté in mijn  handen en mijn neus in een boek. Maar altijd blijft het bij overwegen...

de foto die ik niet maakte #6

Diepblauw ochtendlicht valt haar kamer binnen. Het dakraam is bezaaid met ijsbloemen. Ik vis mijn jongste voorzichtig van onder de dekens en tussen de knuffels uit. Ze vouwt zich naadloos naar mijn linkerzij en klemt haar armen om mijn nek. Samen klappen we het dakraam open. De ijskoude buitenlucht valt op onze gezichten. Op mijn arm en heup gloeit ze nog dekenwarm na.
Ik wijs haar de maan en de sterren aan die verdwijnen in het ochtendlicht. Ze kijkt met open ogen en open mond.
'Zullen we aan de dag beginnen?', fluister ik in haar oor.
Ze wrijft haar hoofd in de holte van mijn nek en graaft haar handen in mijn haar.
'Neen, nog heel eventjes niet'

De vroege vogel - de verbeterde versie

Ik word wakker van gestommel boven mijn hoofd en hoor hoe twee maten 29 zich een weg bonken van slaapkamer naar woonkamer. Als ik naar mijn nachtkastje leun zie ik dat het amper 5 uur is en realiseer me dat de jongste aan haar dag begonnen is.
'Kwart na vijf? Dat is toch geen uur. Ik haal haar terug naar boven', foeter ik slaapdronken.
Het Lief legt- ook slaapdronken - zijn hand op mijn heup en mompelt. 'Laat haar, als je dat doet krijst ze iedereen wakker.'
Enkele vezels in mij willen mijn benen over de rand van het bed zwieren, maar de slaap wint het van de wilskracht. Ik slaap mijn toegestane tijd uit tot 6.15 u. en tref het kind aan beneden aan de tafel met een stapel kleurboeken. Zelfvoorzienend als ze is- en omdat de thermostaat van de verwarming te hoog op de muur plakt voor haar - had ze onze verzameling fleecedekentjes om zich heen gedrapeerd en zichzelf voorzien van een beker appelsap.
'Goeiemorgen', fluistert ze terwijl ze één of ander topmodel van een hysterisch ingekleurd kleedje voorziet. 'Mag ik koffie voor jou maken?'

Misschien zit er toch iets in dat loslaten.

Hoe mijn dochter de snoozeknop voor me verpeste...

Eén van mijn beste vrienden 's morgens is de snoozeknop. Er is weinig waar ik 's morgens meer van geniet dan de wekker het zwijgen opleggen en mij nog eens omdraaien. Ik reken het zelfs uit. Als ik om 6.30 u. echt vanonder het dekbed moet, zet ik de wekker op 6.12 u. Dat levert mij tweemaal 9 heerlijke minuten soezen op. Een waar genot voor een ochtendprocrastinator als ik.

Jammer genoeg woont er sinds kort iemand onder ons dak die 5.45u. een prima uur vind voor een eerste rondje ochtendgymnastiek. (Voor alle duidelijkheid, die iemand woont al vijf jaar onder ons dak. Alleen de voorliefde voor ochtendgymnastiek op onmenselijke uren is recenter.)

Zodoende word ik elke morgen uit mijn dromen gejaagd door gebonk boven mijn hoofd. Het gebonk gaat al snel over in gestamp op de trap en even later prikt een kleine neus tegen mijn wang.

'Ik ben al wakker.'
'Ik nog niet.'
'Jawel, je praat al.'
Stilzwijgend hef ik het dekbed op. Mini Jane Fonda leerde ondertussen met scha en schande dat het beter is om er dan snel onder te kruipen. Ze duwt twee ijskoude voeten tegen mijn buik aan en sluit haar ogen.
Even later gaat mijn wekker voor het eerst af. Nog voor ik naar de snoozeknop kan reiken staat het kleinste deel van mijn kroost al naast het bed te springen.
'De vogeltjes fluiten' (Ja, er wonen vogels in mijn wekker)
'Neen, ze gaan nog eventjes slapen.'
'Maar de vogeltjes fluiten!'
'Die moeten ook nog even zwijgen.'
'Maar de vogeltjes fluiten. Het is opstaantijd.'

Ik zou de wekker natuurlijk gewoon achttien minuten later kunnen zetten. Dat zou ik kunnen...

Ochtendmuziek

 

 

In plaats van mijn kinderen op de slee neer te poten, kroop ik extra vroeg achter het stuur en kroop ik samen met een lange sliert auto's richting de oprit. Ik hield mijn tanden netjes weg van mijn stuur. Ik hield mijn vocabulaire scheldwoorden dicht en sloot alle frustraties op in mijn kleine teen. Het sneeuwlandschap rondom me werd omgevormd tot bruine drab. Ik richte mijn blik op de takken vol ongerepte sneeuw en dacht niet aan de klok.
Ik reed en zou wel zien wanneer ik er zou raken.

Met dank aan Siska voor de fantastische soundtrack bij het fileschuiven.

Ochtendstond

Slaapgewijs zijn de rollen omgedraaid. De jongste, die het afgelopen jaar met gemak een gat in de ochtend kon slapen, heeft haar voorliefde voor het krieken van de dag hervonden. (Alleen jammer dat ze het hele huis wil laten delen in die liefde. )
De oudste die tot voor kort kwart voor vijf een prima uur vond om hele playmobile-scenario's uit te testen aan de deur van de ouderlijke slaapkamer, heeft tezelfdertijd zijn liefde voor kussen en dekbed ontdekt.

Wat dus resulteert in dit:
*vanop de tweede verdieping om 5:30*
MAMA, IK BEN WAKKER
*vanop de eerste verdieping*
ZUS, WEES STIL. IK WIL NOG SLAPEN
*vanop de tweede verdieping*
MAMA, IK BEN WAKKER!!
*vanop de eerste verdieping*
ZU-HUS, NIET ROEPEN. IK WIL NOG SLAPEN
*vanop de tweede verdieping*
MAMAMAMAMAMAMAMAMAMA, IK BE-HEEEN WAAAAA-KKER!!
*vanop de eerste verdieping*
IK ZEG TOCH NIET ROEPEN. IK WIL NOG SLAPEN EN NU MAAK JE MAMA EN PAPA OOK NOG WAKKER!!!!!!!

Enfin, ik geef hem een 8 voor de poging.