at the end of the day...

At the end of the day, 

your feet should be dirty 

your hair messy 

and your eyes sparkling

Bijnavakantie

In mijn hoofd tel ik mee af met het schooljaar. Nog twee schooldagen na vandaag (of kom anderhalf) en dan is het klaar, voorbij en gedaan. Alhoewel er hier op de werkvloer al jarenlang geen schoolbel de grote vakantie inluidt, voelt 30 juni altijd als het einde van iets en het begin van iets nieuws.
Dat staat wat haaks op het feit dat ik op 1 juli en de dagen daarna evengoed op mijn werk verwacht wordt, tot het tijd is voor onze mini-versie van grote vakantie.

En toch gedragen de dagen in de zomermaanden zich wat anders in mijn hoofd. Het zijn dagen die de illusie in zich dragen dat tijd iets rekbaarder is en altijd net wat meer uit te smeren valt over al wat je wilt doen. Dagen waarop ik er geen graten in zie dat mijn kroost om 10 u. nog steeds buiten speelt. Dagen waarop we 's avonds het hele nest in de auto proppen om boterhammen op te eten in het zand van het strand. Dagen die ruimte hebben voor kleine plannen.

Wat zijn jouw kleine plannen voor deze zomer? 

De foto die ik niet maakte #9

Voor de vorm negeerden we dat hij om half vijf al riep of hij mocht opstaan. Voor diezelfde vorm negeerden we ook het licht dat we hoorden aanknippen en het gerommel in de boekenkast.
Toen we op een iets doenbaarder uur zacht langs zijn deur slopen om zijn zus wakker te schudden hoorden we geschuifel, gebonk en verdween de streep licht aan zijn deur als bij toverslag.
Met gefluisterd verjaardagsgezang slopen we zacht de kamer binnen. Zijn haar piekte van onder het dekbed uit. Zijn knuffel achteloos tegen zijn wang. De kersverse negenjarige was ogenschijnlijk één hoopje slaap.
Maar dan wel een hoopje met stijf dichtgeknepen ogen en een glimlach van oor tot oor.

Boterhammen in het zand

Vorige week:
De zon is als een gek aan het stralen. Ik voel weinig voor boterhammen aan een witte tafel in een TL-verlicht lokaal, maar ben blijkbaar de enige die het zonde vind om binnen te blijven zitten. Toch gris ik een oud tafellaken uit de kast en stap de twee minuten die het duurt voor ik met mijn tenen in het zand sta.
In je eentje zijn twee boterhammen en een appel gauw verslonden, maar ik laat de e-reader in mijn schoudertas zitten. In plaats daarvan leun ik achterover en kijk naar de rode vlekken die de zon op mijn gesloten ogen tekent.

Deze middag:
De zon doet opnieuw haar best. Ik nodig de aanwezige collega's uit voor een date met het oude tafellaken en het zand. En tot mijn grote verrassing lijkt het zand een minder groot obstakel dan de week ervoor. We passen net samen op het oud tafellaken. Alle schoenen gaan uit en we kijken mensen, meeuwen en golven.

'Boterhammen in het zand', wat mij betreft dagelijks terugkerend gebeuren.

De foto die ik niet maakte #8

Ze lag nog maar eens op een ziekenhuisbedje. (Vijfde keer dit jaar, halverwege de tienbeurtenkaart, niet dat we tellen hoor.) Ditmaal met een gat in haar wenkbrauw. Bedsalto's durven al eens verkeerd uitpakken, bewees ze die avond met verve.
Ogen stijf dichtgeknepen, doekje in haar vuist gekneld, 'geen spuitje - geen spuitje - geen spuitje' als een mantra herhalend. Ik fluister, sus en troost. 'Als ik kon, meisje, dan kreeg ik die prikken in jouw plaats.'

Wanneer de dokter mompelt 'dat wordt naaien', kijkt ze hoopvol op. 

'Mama zei dat je het bij haar mocht doen.'

PS: Dokter, mijn linkertrommelvlies functioneert na een week opnieuw. Hoe gaat het met de uwe?