De perfecte spagaat

Mijn hart blijft vaak hangen in het 'toen'.  Bij de twee kinderbenen die op het aanrecht zaten en voeten die hoog boven de vloer wiebelden. Bij de talloze kampen met de jeugdbeweging, de jaren met een eigen stek in de kelderverdieping van een studentenhuis.
Ik kan uren ronddolen in mijn hoofd. Herinnering na herinnering opdiepen en herbeleven.
Denken aan wie ik toen was,  wie er ondertussen verdwenen is, hoe anders het was.

Wanneer ik uit mijn dagdromen gewekt wordt, snelt mijn hoofd vooruit naar morgen.
Naar wat-zullen-we-eten? Kan-de-babysit-komen? Speel-ik-het-klaar-om-deze-deadline-ook-te-halen? En zo hang ik een perfecte spagaat tussen nostalgie en plannen. Soms ietwat doelloos in het nu, met kramp in mijn benen.

Maar nooit is er meer nodig dan mee op het tapijt te hurken en mee te bouwen aan een knikkerbaan. Of me mee naar buiten laten lokken en de lieveheersbeestjes bekijken. Om samen kampen te bouwen in het bos.
Niets ankert me meer in het nu, dan zij.

Enkele kleine dingen teveel

Er spoken enkele kleine dingen teveel rond in mijn hoofd. En het voelt als een honderdtal wegrollende knikkers samenhouden. Op zich wegen ze samen niets, maar toch heb ik beide armen, handen en benen nodig om de boel bijeen te houden.
Zo voelt mijn hoofd nu. Het ene klein dingetje na het andere rolt in mijn schoot en het lukt niet om alles bijeen te houden. Een detail met de deadline op het werk, verjaardag traktaties voor de oudste die nog ineen gebokst moeten worden, wat vragen rond A op het werk en meteen ook over C en vergeet ik niet terug te mailen rond X? Ondertussen wat vragen van de ouderraad en het to-do-lijstje voor ons 'we gaan kamperen'-plan deze zomer.

Gelukkig weet ik waar er een lief oor is waar ik eens kan foeteren. Zo'n oor dat mij na het luisteren ook toont hoe je een knikkerzakje maakt en de hele hoop wegrollende knikkers met één pink bijeen kan houden.

Mooi

Ik had een vrije voormiddag. En tussen alles dat ik op een to-do-lijst propte, besliste ik om even snel te stoppen aan de sportwinkel om een nieuw badpak te kopen.  Het oude doet al meer dan vier jaar dienst en is zo versleten dat het dreigt te scheuren op plekken waar je echt niet wilt dat een badpak scheurt.  Een nieuw badpak, dat mag geen problemen geven. Even door de rekken rammelen en alles dat kleur en maatgewijs past meenemen naar het pashok.

Geen!
Goed!
Idee!

Een uur later zat ik in de auto beduusd voor me uit te kijken. Waar was mijn zwemlijf van vroeger naartoe? Waarom heb ik in Franse maten opeens vier maten meer nodig om mijn lijf ietwat bedekt te krijgen? Hoe doen al die vrouwen dat met bandjes die slechts een pluimpje kunnen ophouden?
Me veel te hard bewust van elk putje en bobbel reed ik naar huis, hees me in een comfortabele jeans vastbesloten nooit nog een voet in een zwembad te zetten, of elke andere plek die badkleding vereist.

En het mag dan wel reclame zijn, maar dit kwam op een goed moment.

Elimineren

Muren voorzien van verf en behang blijkt de opruimwoede in Lief iets te fel aan te wakkeren. Na het debacle met het eerste erfstuk, was Lief's oog gevallen op mijn boekenkast.

Ik trof hem aan met lege wijnkistjes overal en boeken in dozen.

 

Wat ben jij aan het doen? (Het kan wat hysterisch geklonken hebben)
Ik dacht: je hebt nu je Kobo...
Ja-ha *vlammende ogen*
En ik dacht, misschien kunnen deze weg.
Weg, naar waar?
In dozen, in de kelder of zo...
Ik ga nu in de tuin verder snoeien.
En ik zet de wijnkistjes terug?
Graag!


Lief heeft het de laatste tijd voor veel wit, clean
Jammer dat hij getrouwd is met een Kruimel die maar wat graag zou sparen voor een huis waar zoiets kan:

ochtendstond

De ochtend is van mij. Niet dat ik dat wil. Of dat ik daar voor ijver.
Het is gewoon zo. Vroege ochtend en ik, wij zijn een duo gegroeid in de tijd.
Ik ben diegene die de lichten aansteekt, de verwarming aan het werk zet en de ontbijttafel voorziet van ontbijt. Als je de eerste de deur uitmoet, een uur voor al de rest, hoort dat blijkbaar bij het takenpakket.
Mijn huisgenoten weten niet hoe kil een woonkamer kan zijn na een nacht vol vorst. Hoe ik die ene plant al enkele keren voor een te vroeg opgestaan kind aanzag. Dat is tussen de ochtend en mij.
De ochtend weet hoe ik zing onder de douche. En hoe ik snel mijn mond hou als ik een deur hoor piepen. De ochtend weet dat ik het mis om voor mijn kleerkast te staan, bedachtzaam over wat bij de dag past.
Wanneer het eerste paar kindervoeten de ondertussen warme woonkamer binnenstapt, neemt de ochtend zijn biezen. Dan is het tijd voor de rush van kleren en kousen, ontbijt en melk op, tanden gepoetst. Dan is het tijd om het Lief van onder zijn dekbed te schudden en hem met de rest van de ravage achter te laten.
Door de jaren heen heb ik het geleerd om het niet erg te vinden dat ik altijd als eerste mijn benen vanonder het warme dekbed moet zwieren. Want zo is de ochtend en de rust die hij (als is het soms maar heel kort) met zich meebrengt, van mij.

Een hoop puin op een hoop

'Waar ligt...?'
Ik hoef mijn vraag zelfs niet af te maken. Z'n vinger wijst naar de hoek van kamer. Naar een hoop verfemmers, plastiek, wasmanden vol spullen op wasmanden vol spullen. Daarrond werd een knikkerbaan gebouwd en zwerven de restanten van een in-eigen-speelkeuken-bereid-menu rond.
'Daar. Alles ligt daar', mompelt hij. Op zijn wang zit een witte veeg verf, zijn zwarte haar is grijs van het stof en hij ruikt naar verf en vernis.
Voor de zoveelste keer in een jaar tijd leven we op een hoopje. Kasten zijn de grote afwezigen deze dagen. De zitbank staat in twee gespleten bovenop zichzelf gestapeld. Het tapijt ligt als een grote rol in de weg te liggen in de gang.
In mijn hoofd spant en duwt het. Dit kan ik niet goed. Leven tussen hopen, waar zelfs de zoektocht naar de tweede kleuterlaars kan uitdraaien op een ware saga. Ik heb de dingen graag daar waar ik weet dat ze zijn.
Ik til één hoekje plastiek op en laat het weer vallen. Vroegtijdig staak ik mijn zoektocht naar gsm-oplader, moe alles naar a naar b en terug te verhuizen. Ondertussen behangt en schildert het Lief haast zijn armen van zijn lijf.

En als je maar half kijkt, zien sommige hoekjes in huis er al een beetje af uit:

Behang

Als ik ooit iets opnieuw zou kunnen doen in mijn relatie, is het kiezen aan welke kant van het bed ik slaap.
Waarom? Ik slaap aan de linkerkant. Toevallig ook de kant van de deur. Dus wanneer mijn kinderen in het holst van de nacht de trap afsluipen en onze kamer inlopen ben ik de eerste waar ze tegen opbotsen. En waarom zou je een rondje rond het bed lopen om de vader des huizes wakker te maken?
Neen, mijn slaapplek aan de linkerkant promoveerde mij tot de ouder die altijd gewekt wordt. Hetzij door een beetje duwen tegen mijn heup, wrijven/hardhandig tikken op mijn hoofd of - zoals laatst - gewoon boven mijn gezicht gaan hangen en wachten tot ik wakker word (helemaal niet verschietachtig dat laatste, not.)
De nachten zonder ononderbroken slaap zijn dus nog altijd op weinig handen te tellen. Toegegeven, ik moet geen nachtenlang rondjes meer lopen.  Speuren naar een zoekgeraakte knuffel of kussen zijn minder tijdsrovend, maar wakker ben ik toch.
Daarbij heeft mijn kroost de gave om me altijd uit mijn diepste slaap te wekken, het moment dat ik volop aan het dromen ben. Eenmaal wakker blijven die dromen dan aan mij plakken, tot diep in de dag. Vannacht was ik in mijn droom behang aan het kiezen. Het ene waanzinnige patroon na het andere passeerde de revue en in mijn droom vond ik ze allemaal mooi. Toen was daar om 02.48 u. KleineMeid die 'een beetje honger had'. En *plak* deed de parade aan behangmotieven.

We zijn bijna twaalf uur verder en ik zie de kleuren nog langs mijn netvlies passeren. Ik drink nog een tas koffie en onderdruk de neiging om op zoek te gaan welke leverancier net dat soort behangpapier verkoopt.

*zwaai zwaai*

Kijk, dat deed deugd.
Gewuif met vlaggetjes, een vriendelijk knikje en vrolijk gezwaai allemaal hier in de comments.
Merci, daarvoor.
*wuift vrolijk terug*

Wat zijn jullie stil met zijn allen

In de statistieken zie ik jullie wel voorbij stappen. Niet in grote drommen, daarvoor is het hier te klein, maar met de regelmaat van de klok sukkelt er een bezoeker over de drempel.
Af en toe blijven jullie zelfs eens hangen en gaan jullie in de kasten graven. Dan merk ik opeens dat er iemand een stukje over MijnMakker opviste, dat er nog maar eens gezocht werd naar 'een zucht is onzichtbaar' of dat mijn boekenkast bekeken werd.
Maar, wat zijn jullie stil met zijn allen. Alsof jullie op jullie tenen rondlopen en dan stilletjes de deur weer dichttrekken.
Dat hoeft niet.
Zwaai even!
Roep gerust eens dag!
Het is wat te stil hier aan mijn kant van het scherm.

Een pin is niet altijd een pin

Pingewijs kan ik mij wel eens uitleven met prentjes van zetels. Liefst met veel kussens, dekentjes een tafeltje dichtbij en een fantastisch uitzicht. 'Voor ons huis', heet het bord waar ik alles dan op zwier.
Wat mijn Lief dan de volgende uitspraak ontlokt: 'Hoeveel zetels denk je zo te kopen?'
Het antwoord is geen enkele. Onze woonkamer (en meteen ook keuken) is een lange smalle L. No way never passen al de mooie voorbeelden onder het dak boven ons hoofd.
Maar dat hoeft ook niet. Want ik wil niet dié zetel, die gezellige bank of die zithoek waarvan mijn Lief's ogen spontaan gaan rollen.
Het zijn prentjes gepind vanop een harde bureaustoel na een te lange vergadering. Het zijn verlangens gepind na nachten met veel te weinig slaap en avonden te propvol gestoken met vanalles behalve nietsdoen. Dus pin ik zetels en zithoeken waarin ik spontaan wil neerzijgen. Het liefst vanal met een dekentje over me, een zacht kussen tegen mijn rug en een goeie koffie binnen handbereik.

Source: lollalaroc.tumblr.com via Lien on Pinterest

Source: westelm.com via Kruimel on Pinterest

Source: mortilmernee.blogspot.com via Lien on Pinterest

Procrastination

Mijn job telt redelijk wat deadlines. Minder dan die van een gemiddeld journalist, maar toch genoeg om met de regelmaat van de klok op mijn vingernagels te knagen wanneer de stress door mijn lijf schiet.

Als mijn werk een voetbalmatch was, zou mijn to do lijst er zo uitzien:
3 goals scoren
Grassprietjes op het plein weer rechtzetten
Lijnen bijwerken
Veters schoenen strikken
Foto’s maken van het publiek

De topprioriteit is zonder verdere uitleg duidelijk, dacht ik. Ik weet ook wat ik geacht wordt om te doen. Maar in plaats van te doen wat het belangrijkste is, richt ik mij op de kleine taken.  En als we de metafoor verder zetten – en meteen even doen alsof ik überhaupt een snars van voetbal snap – ben ik de eerste 85 minuten van de wedstrijd bezig met heel wat.  Ik zet de grassprietjes op het plein weer recht, poets de lijnen aan de zijkant bij. Allemaal terwijl rond mij de wedstrijd in volle gang is en de tegengoals ons rond de oren vliegen. En ik zie dat wel. Ik weet dat er iets van mij verwacht wordt. maar om de één of andere manier schiet ik niet in actie. Ik doe heel erg veel, maar niet echt iets waar veel volk op zit te wachten.

Pas wanneer heel het stadion brult dat ik die grassprietjes maar even moet laten voor wat ze zijn, doe ik dat. En twee minuten voor het einde van de wedstrijd trap ik alle nodige ballen binnen. Zodat we winnen, glansrijk!
En met het nodige angstzweet in de handpalmen.

Zo’n beestje heeft een naam, toch?

Klein als een liedje

Ik maak de dag zo klein als een liedje. Een liedje waar ik net in pas als ik mijn buik wat intrek en mijn benen helemaal tegen me trek. Het lukt net, met mijn knieën tegen mijn oren en mijn neus richting navel. Veel plaats is er niet. Wat woorden, een mooie melodie en dat is het.
Er is veel dat niet in zo'n liedje past:
Driftbuien van enkele medebewoners (diegene onder 1m18)
Eindeloze wegomleidingen, zonder aanwijsbare redenen.
Mensen die het werk van drie weken met één achteloos getikte mail naar de vuilbak verwijzen.
Mama's die al veel te lang hier niet meer zijn.

En vandaag ben ik daar blij om. Dus maak ik me extra klein, zodat ik in een liedje pas.
Zo eentje als dit.

Moeilijk

Foto's van bruingebrande kindjes in tegenlicht die met een bosje veldbloemen/onkruid in hun handjes dromerig naar het landschap staren. Mooi ingerichte tuinen/woonkamers/slaapkamers/... Verslagen van geweldige uitstapjes naar onbekende maar o zo schone plekjes, ... . Lappen stof die zichzelf schijnbaar moeiteloos omtoveren in jurken en rokken die als gegoten zitten. Originele knutselactiviteiten of gewoon woorden op een rij waarbij mijn mond openvalt van schoonheid.

Internet is voor mij de meeste dagen inspirerend.  Het helpt om mijn horizon wat uit te rekken en nieuwe ideeën op te doen.
En op andere dagen heb ik het moeilijk. Voel ik mezelf zo in die val stappen. Dat ik de meetlat pak en de maatstaf leg op die aaneenschakeling van mooie en inspirerende blogposts die ik de afgelopen dagen las. En dan voel ik hoe ik ettelijke centimeters en meer tekort schiet om überhaupt aan die maatstaf te kunnen tippen.

Dus help mij even...

tuurlijk ligt die woonkamer van jullie er met de regelmaat van de klok als een veldslag bij.
tuurlijk smaakt het eten op je bord soms ook eens niet zo lekker als het eruit ziet.
tuurlijk liggen er onder in jouw stoffenmand enkele onafgewerkte projecten met het label 'nooit of te nimmer aan het daglicht tonen.'
tuurlijk krijsen die kindjes die goddellijk mooi in tegenlicht poseren ook wel eens jouw trommelvliezen aan flarden.

tuurlijk!
toch?

Vlaggetjes

Vorige week hing ik vlaggetjes op, want het was feest.
Ergens in de zomer was er een drie achter mijn drie geslopen, die de twee naar het verleden knikkerde.
Ergens in de zomer kwam er ook een keuken. Een echte, met werkblad en dampkap (ooh, wat kan een mens blij zijn met een dampkap)
En op het eind van de zomer was er zowaar een datum waarop lieve vrienden tijd hadden om samen in de tuin te zitten.

Het feest is ondertussen voorbij, de laatste kruimels die in de tuin rondwaarden zijn weggewaaid of opgepeuzeld door blije vogels. Ik prutste af en toe een verloren gewaand stoffen groente en fruit van tussen de zetelkussen en at bij wijze van vieruurtje nog een laatste stuk feest-cake. Maar de vlaggen hangen er nog steeds.
'Die mogen er nu wel af, niet? ', wees Lief deze morgen.
Ik mompelde iets van 'doe ik dan wel' maar laat rustig in het midden wanneer 'dan' wel is. Vrolijke vlaggetjes in je woonkamer, wat mij betreft mag dit de nieuwe trend worden.

Dit is het geluid van alleen zijn.
Van de illusie dat de wereld even stilstaat. Dat er tijd is en dat die er gewoon is. Van het gevoel dat er ruimte is en dat die er ook gewoon is.
Het geluid van niets-moeten, behalve gewoon je ogen sluiten.
Dit is het geluid van zijn. Simpelweg gewoon zijn, met een leeg hoofd en een open hart.
Dit is het geluid van rust. Rust in hoofd, lijf en leden.
Dit is het geluid van enkele tranen die syncroon hun weg naar beneden dansen.
Gewoon omdat er even ruimte voor is


bij 'Un comptine d'un autre ete' - Amelie Poulin

 

Kleur

Met het pakken van de boekentassen verandert de kleur van de dagen. Van het helle blauw waar augustus voor staat, naar het warme oranje dat in mijn hoofd bij september past.
Ja, in mijn hoofd hebben maanden kleuren. Oktober is bijvoorbeeld oker. November is eerder een roodachtig bruin. December is donkerblauw, zo blauw dat het bijna zwart is. Januari is wit, februari lichtgrijs. Maart en april zijn groen. Bij mei hoort een licht soort paars. Juni is geel en juli is blauw, net zo fel ogendichtknijpen blauw als augustus.

Ik typ het alsof dit de grootste vanzelfsprekendheid is. Voor mij staat dit zo vast als maandag die op zondag volgt. Maar ik vermoed dat ik de enige ben.

Vasthouden

Al twee weken worden we weer stipt op het werk verwacht. De weken van uitslapen, rondlummelen op blote voeten, alles wat onmisbaar is in de auto stouwen en naar het zuiden rijden, ... is voorbij. De kleinsten fladderen ondertussen van grootouders, naar opvang, naar sportkamp. 'Nog een beetje vakantie, maar geen echte vakantie meer', vindt KleineVent.

Het gevoel van ontbijten aan de tent met zicht op water en bos ligt nog te dicht bij om een mooie herinnering te zijn. Voorlopig voelt het vooral als gemis. Dus broeden we op een dessert. Een vakantie-uitsmijter. We nemen de agenda's erbij en kruisen half september aan. En stiekem kruisen we onze vingers voor mooie weer.

De vakantie is nog niet voorbij. En dat gevoel is bijna zo troostend als na een geweldig feestje bij het licht van de koelkast nog snel een stukje taart binnenspelen.

Gewoon met blote benen

Tien jaar geleden drukte mijn lieve vriendin me het volgende op het hart:
'Weet je, ze verkopen echt ook andere dingen in de kledingwinkels dan jeansbroeken en T-shirts.'
Een uitspraak die je enkel van een goede vriendin pikt.
Tien jaar geleden hadden we ook regelmatig een hoge hakken-discussie.

En als ik vandaag door een maand lang blotebenenfoto's blader, zie ik voornamelijk dit

Ik weet nog altijd niet hoe en waar ik de durf of het zelfvertrouwen bijeenscharrelde om de jeansbroeken en t-shirts naar een hoekje achter in mijn kast te verbannen. Maar eigenlijk doet het er niet toe. Als ik door die foto's blader ben ik vooral blij. Gloei ik van een soort contentement. Ben ik gelukkig dat ik steeds meer de persoon durf te zijn die ik wil zijn.

Vakantiemodus

Echt eerlijk vind ik het niet. Een lijf dat al in vakantiemodus zit. Een hoofd dat klaar is voor dagen vol 'niets moet - alles mag'. En daar tegenover een agenda die de komende drie weken propvol zit en niet met de leuke dingen uit het leven. Er is nog een deadline, er komt nog een razenddrukke projectweek.
Kan interessant worden, met dat lijf van mij dat al op modus 'doucement' en 'lentement' staat.

Poot mij maar ergens neer. Ergens waar het stil is. Waar de lucht blauw is en de zon schijnt.
Meer heb ik niet nodig. Of ja, toch. Wat gras en bloemen rond me. Wat vogels in de verte en misschien het geluid van water.
Ja, hier is perfect. Poot me hier maar neer en laat me even. Hier heb ik zuurstof, hier heb ik lucht, licht en zon.
Of ik hier heel de tijd gewoon maar zal zitten? Helemaal niet. Ik heb redelijk wat opruimwerk te doen in mijn hoofd. Sorteren, weet je wel. Wat doet er toe en wat niet. Het laatste laat ik achter daar bij die boom. De wind zal er zijn gang wel mee gaan.
Misschien lees ik wel even. Of misschien lig ik gewoon.
En dan? Dan keer ik terug en pik ik weer op waar ik de draad even losliet. Alleen een beetje lichter en met meer zuurstof in mijn longen.