kamp-spagaat

Afgelopen week werd er verheugd afgeteld naar dinsdag - kampdag.
Voor de kroost betekende dat zeven dagen spelen, rennen, zonder gezeur van ouders.
Voor ons betekende dat zeven dagen uitslapen tot de wekker je wekt, koken wat we zelf lekker vinden, op de fiets richting stad/film/ ... springen zonder babysit te reserveren en gewoon lezen/zitten zonder broer en zus te moeten ontwarren uit schermutseling elvendertig.

De jongste rende aan het verzamelpunt heen en weer tussen bijbabbelen met het kampvriendinnetje en nog een veertiende allerlaatste knuffel bij ons.
De oudste keek lipbijtend naar de klok. 'Gaan we nu? Hoe lang nog? Nu dan? Zo lang kan een kwartier niet duren. Een held in afscheid nemen zal het nooit worden.

Toen ze - eindelijk, zuchtte de oudste - vertrokken richting perron, zwaaide ik blij nog een laatste afscheidswuif. Ze verdwenen al lachend door de stationsdeur.

Oef', deed mijn hoofd en ik wandelende naar de auto.
Rust, even geen eindeloos gekwebbel, gevraag en gehang.
'Krak', deed mijn hart toen ik op de achterbank een vergeten tekening zag liggen.

Ik schudde mijn hoofd, keek wat verwonderd naar de spagaat die gevoelens kunnen maken en startte de auto. Op weg naar de hangmat om daar af te tellen tot ze weer op het stationsplein staan.

De foto die ik niet maakte #9

Voor de vorm negeerden we dat hij om half vijf al riep of hij mocht opstaan. Voor diezelfde vorm negeerden we ook het licht dat we hoorden aanknippen en het gerommel in de boekenkast.
Toen we op een iets doenbaarder uur zacht langs zijn deur slopen om zijn zus wakker te schudden hoorden we geschuifel, gebonk en verdween de streep licht aan zijn deur als bij toverslag.
Met gefluisterd verjaardagsgezang slopen we zacht de kamer binnen. Zijn haar piekte van onder het dekbed uit. Zijn knuffel achteloos tegen zijn wang. De kersverse negenjarige was ogenschijnlijk één hoopje slaap.
Maar dan wel een hoopje met stijf dichtgeknepen ogen en een glimlach van oor tot oor.

de zon naar zaterdag kijken

Het is feest, zaterdag. Groot feest voor de kleinste ten huize Kruimel.
Een jaar zit dat feest al in ons hoofd. Van een zaaltje zoeken dat vrij is, over vrolijke uitnodigingen en tafelversiering uitdenken tot slingers in een zak met label 'versiering' proppen.

Een feest met een heus afvinklijstje in Evernote vol boodschappen, to-do's en mensen die moeten gebeld worden. Met veel plezier gedaan voor een zesjarige die al wekenlang telt dat ze vandaag weer een nachtje minder moet slapen.

Maar tussen al het geplan en geregel nam ik me heilig voor dat er één iets zou zijn waar  ik me geen zorgen over ging maken: het weer. Tot het Lief deze morgen het weerbericht onder mijn neus duwde: zaterdag één al al donkere wolkjes met regenbuien.

Het is nog drie dagen. Ik weet goed dat wolken de neiging hebben om al eens sneller over te vliegen dan gepland. Zeker als ze drie dagen van hier zitten. Vertel me dan eens waar ik meteovista bijna even vaak refresh als die keer dat ik de oudste wou inschrijven voor een Kazou-kamp.

(en ja, firstworldproblems i know!)

Het is stiller

Soms is het al eens stiller hier in huis. Niet stil als in 'ik teken elfjes op mijn kamermuur' of 'ik smeer mezelf, mijn kleren, jas en schoenen in met badschuim'.
Neen, het is gewoon 'ik hang in de zetel en lees'- stil of 'ik teken en ben de wereld vergeten'-stil.

Maar vooral. Ik oefen heel hard in wachten met reageren als het niet stil is. Of beter: als het er oorverdovend luid aan toe gaat. Omdat die twee centimeter te dicht met zijn voet bij de ander zijn hand zit. Wanneer er één centimeter te schuin gekeken werd naar iemands zin. Er te luid op de trap gelopen werd 's morgens vroeg of teveel gesmakt op het dessertje in de zetel.

Waar ik me vroeger tussen het broer-zus gekibbel wrong voor er klappen vielen, trek ik nu aan mijn eigen handrem. Ik wacht, kijk en luister.
In het begin begeleid door een eindeloze reeks één-twee-drie-vier-vijf-zes-... tussen mijn oren. En af en toe beet ik wel heel erg hard op mijn tanden, vooral die keer dat er een stukje wang tussen zat. En tot mijn verwondering bleven de klappen die er vroeger altijd vielen omdat er een centimeter te schuin gekeken werd uit. In de plaats daarvan werd er wat met de ogen gerold, gezucht, opgeschoven en was de kwestie vergeten. Of schoof de dessertsmakker gelaten een metertje op.

En zo is het veel stiller, misschien omdat mijn brul-decibels wegvallen.
Maar vooral omdat er meer kan koelen zonder blazen dan ik zelf vermoedde.

Rebound

Boek-loos zijn, ken je dat gevoel?
De dagen nadat je een fantastisch boek uitlas. Zo'n exemplaar waarvan je spijt hebt dat je het niet opnieuw voor de eerste keer kan lezen? Je hoofd blijft hangen in het verhaal en je bent ervan overtuigd dat je nooit of te nimmer zo'n geweldig exemplaar op je nachtkastje zal kunnen leggen.

Ik las de kooi. Neen, schrap dat. Ik verslond de kooi van Josh Malerman. En nu ben ik boek-loos. Ik heb een boekenrek dat een volledige gangwand vult, mijn ereader bulkt van de te lezen previews en ik vind mijn goesting niet. Ik heb zelfs geen zin om mijn goesting te zoeken.

Ik ben boek-loos en hoop dat ik snel tegen een reboundboek aanloop.
Tips? Iemand?

Out with the old - in with the new

Vijf jaar was het geleden. Aan het prikbord wapperde al wekenlang de mededeling dat ik me mét pasfoto moest aanmelden om een nieuw paspoort aan te vragen.
Ik wist al niet zo goed waar ik de tijd vandaan moest halen om binnen de openingsuren van het gemeentebestuur present te zijn. Ik wist helemaal niet wanneer ik een foto van mezelf kon laten maken die gewoon op mezelf leek en niet op de momentopname van die herfst. Namelijk tijdelijk zonder slaap - omdat de peuter des huizes dit overbodig achtte .

Ik wachtte op het moment dat ik peuter- en kleuterloos naar de fotograaf kon gaan. Liefst op het moment dat mijn haar iets weghad van een kapsel en graag ook op de dag dat mijn wallen forfait gaven.
Die dag kwam niet en in plaats daarvan stapte ik door de regen mét peuter in de buggy naar de plaatselijke fotograaf. In de ijdele hoop dat ze in slaap zou sukkelen.
Als je goed naar mijn pasfoto kijkt zie je paniek in mijn ogen. Want eenmaal bij de fotograaf wilde die uk niet in de buggy blijven zitten en krijste ze de boel bijeen. Waarbij de fotografe haar goedhartig bevrijdde. Op één van de pasfoto's stond slechts een wazige schouder. Het was dat of een fotolamp die het aardse leven vaarwel zei.
Uiteindelijk settelden we voor een foto met een krijsende peuter aan mijn been. Die laatste zie je niet op mijn pasfoto, wel in mijn ogen.

Vijf jaar lang passeerde die dag telkens in een flits wanneer ik mijn paspoort moest bovenhalen. Een dag die je liefst zo snel mogelijk wou vergeten, fotografisch vastgelegd en als geldend bewijsstuk voor ongeveer alles wat je doet.

Maar out with the old - in with the new. Toen de brief die meldde dat ik een nieuw paspoort kreeg in de bus viel reed ik naar het station waar er geduldige fotoautomaten staan. Geen krijsende peuter in zicht. Wel twee paar wachtende voeten aan het gordijntje van de fotoautomaat, maar een kniesoor die zich daar aan stoort.

Terug thuis nestelde ik me met koffie en tijdschrift in de zetel. Kwestie van wat extra goede vibes aan mijn pasfoto te hangen. Glamour en glitter is er nog niet. Maar wat mij betreft al een hele stap vooruit

Niet te vatten verjaardagsgedruis

Zes is de jongste vandaag.
(Neen, je hoeft niet te zeggen dat het heel snel gaat, dat herhaalde ik zelf al tot treurens toe.) Maar waar ik best een rem op de afgelopen maand wou zetten en extra genieten van de laatste dagen met een vijfjarige, keek er iemand anders de tijd vooruit. Eindeloos werd er afgeteld en weggestreept tot ik haar gisterenavond onder stopte.
'Hmm', zuchtte ze 'De laatste avond dat ik vijf ben'.
'Mijn god, kind. Zeg zo'n dingen niet', dacht ik toen ik mijn hart in stukjes voelde brokkelen.

De ochtend brak aan met feestgezang en verjaardagsgedruis. Ballonnen die om kwart voor zeven over de eettafel zweven en een kaarsje op een boterkoek. Na die ene (of kom twee) foto met kroon, pak en kaartje legde ik de camera aan de kant, ging op mijn handen en keek.

Ze scheurde het papier met brede gebaren van haar pak. Rode snippers met witte sterren dwarrelden langs haar voeten naar beneden. Haar ogen sperden wijd open en die grote glimlach brak haar gezicht net niet in twee.
Ik heb er geen foto's van. Geen ervan zou zo scherp zijn als wat ik met mijn eigen ogen zag. En ik dacht, ik moet soms meer zitten en gewoon kijken. Niet alles willen grijpen en gewoon beseffen dat wat ik ook doe, de tijd altijd als water door mijn vingers zal stromen en er geen vatten aan is. Er op vertrouwen dat er heel veel blijft hangen, ook al legde ik het niet vast.

Het hoofd dat niet zwijgt *give-away*

Naast kinderen die niet zwijgen, heb ik ook een hoofd dat niet zwijgt.
(Gelukkig kan mijn Lief heel goed stil zijn).
Op de fiets, in de trein, in een vergadering. Met de regelmaat van de klok duikt er een stemmetje op tussen mijn oren. En dat fluistert me van alles in. Af en toe iets handigs zoals het feit dat ik de vuilniszakken nog moet buitenzetten of niet mag vergeten om mijn wekker te zetten. Maar even vaak zaken die me doen wegdromen, dingen die me doen piekeren of waar ik stressstuipen van krijg. En dan deed ik wel eens van *adem in - adem uit* waardoor het stemmetje wat verbaasd opkeek en na vier seconden weer verder kwebbelde. Zover voor mindfulness dacht ik.

Tot ik via via op Headspace stootte. Er komt geen boeddha, wierook of klankschaal aan te pas. Neen, het past in mijn telefoon, heeft grappige tekeningetjes en humor. Hé, mij heb je. Dus startte ik met de take10 reeks. Gewapend met mijn iphone en koptelefoon sloot ik mezelf op in onze slaapkamer om eigenlijk gewoon stil te zitten en aan niets te denken.
Iets wat moeilijker was dan het leek, want na *adem in - adem uit* schoten mijn gedachten als vanouds weer naar links en rechts. En dan is het de truc om niet achter die gedachten aan te hollen maar je simpelweg te richten op de volgende *adem in - adem uit*.

Zo dagelijks een moment apart gaan zitten, is deugddoend. Want het is punt is dat dat stemmetje in mijn hoofd ook maar iets zegt. Niet alles wat je denkt is waar.
Is dat stemmetje nu helemaal weg? Neen, en misschien ook gelukkig maar, of ik zou er nooit meer aan denken om de vuilnisbakken buiten te zetten. Maar ik heb de volumeknop gevonden. Een heel soms kan ik per ongeluk al eens op de muteknop drukken. Voor heel even, maar dat is vaak ook genoeg.


De Take10 reeks van Headspace is gratis, voor verdere content betaal je een maandelijks abonnement. Ik mag één maand gratis Headspace weggeven.

Wil jij hier kans op maken?
Schrijf in de comments hoe jij het stemmetje in je hoofd laat zwijgen. Meedoen kan tot en met 1 november 2014

03/11/2014: 
De onschuldige kinderhand in de vorm van Random.org trok nummertje 10 uit de pot.
Cmv Mama, mail jij mij jouw contactgegevens door? 

Spagaat

We zitten in de vakantie-spagaat. Die twee weken waar de kroost al in vakantiemodus is, maar wij nog op standje 'doorwerken, afwerken en deadlines' leven.
Zij willen in shorts, blote voeten en in de tuin rondhangen tot de zon ondergaat.
Wij willen ze in hun bed krijgen, zodat we zelf ook aan iets van slaap toekomen.
Zij willen naar het strand en leven met nog minder tijdsdruk dan tijdens het schooljaar.
Maar ook op een sportkamp moet je de klok redelijk respecteren.

Als tegenwicht leg ik stapeltjes zomer overal in huis. Shorts, kleedjes en speelgoed die we allemaal naast de tent in de autokoffer proberen te duwen. Duwen we iedereen de fiets op om na het eten het stad in te fietsen om een ijsje.

Ik ben er ook klaar mee.
Ik ben er ook klaar voor. Tijd, rust en ruimte.

Punthoofd

Ik weet niet hoe het met uw hoofd zit, maar in het mijne kan er best wel een zootje rondkolken.
De grote schuldige ben ik zelf. De hele dag kap ik er dingen in. To-do's, kleine zorgen en vraagtekens. Tegen de avond kan dat samen al eens goed gaan gisten en mijn hoofd in een puntvorm duwen. Niet mijn favoriete vorm van hoofd. Op zoek naar een oplossing las ik boeken, lag ik in bad te weken of kroop vroeg in bed. Maar wat echt blijkt te helpen, is vreemd genoeg lopen.

Een echte loper zal ik nooit worden. Als het te koud wordt, zoek ik liever het water van het zwembad op. Of hang ik op de zetel. En zodoende mik ik eigenhandig mijn opgebouwde conditie in de prullenbak. Maar steevast in februari kriebelt het weer. Niet dat het elk jaar even vlotjes gaat om de draad op te pikken.

Ook dit jaar. In het begin was er geen ruimte meer om te denken. Ik was druk bezig met voldoende adem binnen te krijgen, de ene voet voor de andere te zetten en telkens die ene minuut meer uit te lopen. Maar niet denken, dat blijkt wonderwel positief te zijn voor een hoofd dat te vol zit.
Maar op den duur kwam er adem, conditie en endorfines. Ooh wat hou ik van endorfines.
Even weg zijn hielp ook om dat hoofd leeg te maken. Niet alleen weg van thuis waar er altijd was, afwas en op te zuigen kruimels lijken te zijn. Vaak genoeg ook even weg van het ge-mamaaaah. 

Realitycheck voor het geval u denkt dat ik sierlijk als een hinde door de velden spurt:
Ik kom steevast thuis met een purper hoofd.
De volgende dag raak ik één van de twee keren moeilijker de trap op en af.
Ik weet ondertussen dat je krampen kan krijgen op tal van plaatsen die ik niet wist dat ik had.
Maar... het is het allemaal waard om met een iets leger hoofd de avond in te gaan.

Weg-en weer

'Ik stop ermee.'
'Neen, gewoon even op pauze.'
'Wat pauze? Gewoon stekker eruit, boel archiveren en klaar!'
'Wacht gewoon even... het komt wel weer.'
'Neen, na 11 jaar is het op.'
'Geduld...'

Er ligt een vingerdikke laag stof hier op deze blog. En jammer genoeg kan ik niet zeggen dat er elders wel veel geschreven wordt. Zelfs mijn Moleskine zit op een hongerdieet qua letters.
Maar de 'geduld'-optie won het weg-en weer spelletje in mijn hoofd en kijk, zelfs zonder gps vond ik nog mijn weg terug naar mijn blog.
Veel woorden zitten er echter nog niet in mijn bagage. Daarom gewoon een beeldje. Een nieuw kantoor biedt nieuwe mogelijkheden qua lunchpauzes.

fase 'het moet eerst nog wat erger worden'

'Dit is geen tuin meer, maar een begroeide bouwput', mopperde ik vorige zomer. Moe was ik het om onkruid af te rijden in plaats van gras. Constant mijn enkels te verzwikken in de ondiepe kuilen die gecamoufleerd werden door koppig groeiend mos en uit te kijken op een stapel rommel die al een jaar stond te wachten op een enkel ritje huis-containerpark. De welig woekerende klimop, talrijke schielijk overleden planten en een tuinhuis dat op instorten stond negeerde ik voor alle gemak.

Na een herfst lang mopperen over de woekerstaat van de tuin riep Lief een hulplijn in onder de vorm van iemand die weet welke plant je best waar plant. Een plan werd getekend en goedgekeurd.

Op één van de eerste mooie lenteachtige winterdagen trokken we beiden werkhandschoenen aan en sloopten de helft van de tuinomheining, groeven verpieterde planten uit, waagden ons aan een derde en hopelijk geslaagde moordpoging op de te enthousiaste klimop en mikten de stapel rommel in de aanhangwagen.

's Avonds plofte ik tevreden op het terras en knikte 'Veel beter zo!'
Lief keek wat zorgelijk naar de tuin. Het tuinhuis dat eerst verscholen zat achter klimop stond open en bloot in het zicht. Schijnbaar één windstoot verwijderd van in elkaar klappen. In plaats van een omheining keken we los in de buurvrouw haar tuin en er was inderdaad geen woekerend onkruid meer, alleen maar omgewoelde aarde.
'Ik zie nog niet echt wat er nu zoveel beter is?'
'We zijn begonnen!'

Dat met die koningswens

Altijd lief bedoeld, maar hoe meer ik ze hoor, hoe meer mijn tenen gaan krullen van de vraag: 'Ben je niet blij dat je een dochter hebt?' of in dezelfde categorie 'Dat is toch fijn hé, van elk eentje.'

Dit is hoe ik het zie. Het enige echte grote verschil tussen een jongetje en een meisje ten huize Kruimel is dat ik één deel van mijn kroost in rokjes naar school mag sturen zonder daar raar op aan gekeken te worden. Voor de rest scoort KleineMeid een mager zesje in de categorie meisje-zijn. 

Ja, ze klost al eens rond op rood en zwart gestipte schoentjes met hakjes onder haar schreeuwend roze prinsessenjurk. Maar steevast zeult ze broerliefs kruisboog mee als accessoire bij haar prinsessenzijn. Ze is inderdaad verknocht aan haar groene egeltjeshandtas, maar vooral om gevonden stokken, stenen, veertjes en andere vondsten in op te bergen.
Ze heeft enkele poppen, die al jaren stof liggen te happen aan het voeteinde van haar bed. Leg ik ze een keer liefdevol/aanmoedigend bij haar hoofdkussen, dan worden die met een keurig boogje terug naar hun vaste plaats geknikkerd. Daar heeft ze drie seconden voor nodig.
Ze schminkt zich graag en pikt dan ook wanneer ze kan mijn make-up in. Om dan beteuterd te merken dat je met oogschaduw geen lieveheersbeestje kan schminken.
Maar ze speelt toch met de Barbies, zeg je? Juist en toen die even niet voorhanden waren zag ze er geen graten in om een verloren gelopen ActionMan in een tutu te proppen en hem zo gekleed de wereld te laten redden.
En dat langere haar. Daar mocht ik éénmaal een staartje in maken, dat het vier seconden uithield.

Ik ben dus blij dat ik een dochter heb. Net zoals ik blij ben dat ik een zoon heb. Maar die blijdschap verbleekt bij het plezier dat ik beleef aan KleineMeid  en KleineVent zelf. Hoe ze zichzelf op de wereld zetten. Los van het hokje 'meisje' of 'jongen'.

Waar ik mijn kalmte terugvond

Aan het strand gaat het altijd beter. De wind mag de oren van mijn hoofd blazen. Mijn handen mogen gezandstraald worden van opwaaiende korrels. De lucht mag zo grijs zijn dat je je afvraagt of de zon überhaupt nog bestaat.
Ik volg mijn voeten, de geur van zilt zout en het geknerp van zand. Zee, zand, zout. Daar vind ik mijn kalmte altijd terug.

De gewraakte adventskalender

Soms is Internet gewoon niet goed voor mij.
Als ik op Pinterest bijvoorbeeld zie hoe er half oktober al prentjes van adventskalenders opduiken, dan pin ik driftig mee. Want, wees nu eerlijk, 1 december is nog lichtjaren van ons verwijderd en ik heb nog zeeën van tijd om na te denken of ik nu een eigen huisje met 25 vakjes ineen knutsel, dan wel een stoffen slinger van 25 kerstboompjes naai.
Jammer genoeg strookt mijn tijdsbesef niet altijd met het actuele verloop van de tijd. Meestal krijgt de vibe van de verschillende seizoensfeesten mij maar goed en wel te pakken de avond voor het daadwerkelijke feest. Kom bij mij niet aan met pompoenen op 29 oktober. Het duurt nog eeuwen voor het Halloween is. De Sint half november? Komaan, wie is daar nu al mee bezig?
En terwijl ik nog volop in ontkenning ben dat de Sint er ook dit jaar daadwerkelijk aankomt, duiken er op Pinterest ondertussen geen plaatjes meer op van adventskalenders. Wel van mooi gedekte kersttafels en outfits voor oudejaar.

En dat doet een alarmbelletje rinkelen. Ging ik dit jaar geen adventskalender knutselen? Zo'n mooi en duurzaam iets, dat jaren zou meegaan. Al het plezier van elke morgen een pakje of deurtje te openen, minus het nadeel van de muffe chocolaatjes die doorgaans in de versies zitten die in de winkel te krijgen zijn. Dus ga ik ietwat paniekerig aan de slag.

Pas na vier pogingen heb ik iets in mijn handen dat lijkt op een stoffen kerstboompje en daar alleen deed ik een hele avond over. De timemanager in mijn schrapt dit plan. De praktische ziel in mij stapt over op een papieren bouwpakket dat enkel printen, knippen, plakken en vullen behelst. Alleen is de inkt in de printer op.

Net voor het Internet een grote trap wil verkopen, redt het zichzelf. Wanneer ik Instagramgewijs een mooie huisjeskalender zie voorbijkomen, met hervulbare vakjes gewoon te koop bij Hema. Helemaal wanneer ik besef dat het ding minder kost dan al de stof, lijm, papier en glitters die ik naar de filistijnen aan het helpen ben met mijn beperkt knutseltalent. En wanneer blijkt dat het ding herbruikbaar is voor heel wat komende jaren doe ik gewoon van klik, betaal en wachten tot ze leveren.

Op dat moment kan ik het Internet opnieuw kussen.
Nadat ik de resten van enkele mislukte knutselwerken in de vuilnisbak geveegd heb, that is.

Wat ik mis...

Ik ben de eerste om toe te geven dat de dekentjes, het haardvuur, het kaarslicht en de (nog eventjes) kerstlichtjes bijzonder fijn zijn. Maar wat ik het meeste mis in de herfst en de winter is het licht.
Op een doordeweekse werkdag zit ik in een bureau dat best een streepje Tl-licht extra kan gebruiken. Tegenwoordig vertrek ik naar het werk als het nog donker is en kom pas terug als het begint te schemeren. Mijn dagelijkse portie buitenlucht is schrikbarend klein.

In het weekend wil ik dus naar buiten omdat de decibels die mijn kroost produceert daar minder luid klinken, omdat geurkaarsen niet op kunnen tegen frisse lucht. Omdat ik het beu ben om op een muur te kijken. Omdat ik mijn huid wil voelen gloeien van de wind, maar vooral om mijn gezicht naar de zon te richten.

 

Ik hartje zon door de bomen.

Wat helpt...

Soms moet je jezelf gewoon een aai over je bol geven. Ik zat gisteren op mijn handen om niet alle beschikbare webshops leeg te plunderen. Ze lachten nochtans lief naar me. Die potentiële nieuwe handtas, dat nieuwe boek dat enkele avonden boeiend vertier beloofde. Ik lachte lief terug en liet ze liggen in de mooie web etalage. Ja, ook die mooie plaid en dat mooie kleedje weerstond ik. Net zoals die warme sjaal en de tassen die zelf de zwartste koffie een vrolijk aanzicht geven.

In plaats daarvan deed ik iets wat ik eigenlijk al lang geleden moest gedaan hebben. Ik klikte eindelijk op het knopje 'upgraden' van Spotify en had plots een onpeilbare bibliotheek aan muziek binnen handbereik. Restte mij nog alleen mijn koptelefoon op te diepen en mijn collega professioneel te negeren.
Zangers en zangeressen met warme stemmen aaiden over mijn bol, de hele dag lang. Ik luisterde naar lang vergeten pianomuziek en diepte lievelingen van lang geleden op. Jazz en blues streelde mijn oren, ik deinde mee op de nieuwste hits en voelde de donderwolk boven mijn hoofd zijn boeltje bijeen pakken. En dat allemaal met de wetenschap dat de zangers, de melodieën en de muziek er ook morgen, volgende week en volgende maand zijn. Geen handtas die daar tegenop kan.

's Morgens is onredelijkheid al eens mijn tweede naam

Zeker wanneer de morgen begon om 01.00 u. Omdat er zich monsters in een kamer verschuilden. Onzichtbaar voor het ouderlijk oog, dat wel dan weer. Er moest geschuild worden onder het ouderlijke dekbed. Tot dat dekbed te warm werd en van het kinderlijf afgestampt werd. Dat er twee ouders lagen te koukleumen doet er niet toe, er zaten namelijk monsters op de kamer.
Mijn god, wat kan een nacht lang duren als je niet mag slapen.

Dan kan 's morgens mijn tweede naam al eens onredelijkheid zijn. Wanneer de monsters van die nacht plots in de zetel blijken te hangen. Incapabel om hun kleren aan te doen. Wel capabel genoeg om elkaar op het hoofd te timmeren met de afstandsbediening van de televisie die niet aan mag. Dan word ik zelf verbannen naar de keukentafel en krijg ik het verbod om mijn mond nog te openen. Omdat ik iemand die zich niet wil aankleden gewoon in onderbroek en onderhemd naar school zou sturen. Of mopper dat ik de laatste mandarijn mee wil naar mijn werk, in plaats van een melige appel.
Ik vang een blik met waarschuwende wenkbrauwen en word verzocht mij naar mijn auto en zo naar het werk te begeven.
Dus kijk ik nog steeds zo zwart als de koffie die me moet troosten (en wakker houden)
En heb ik een aai over mijn bol nodig, omdat een dutje doen bovenop mijn klavier jammer genoeg geen optie is.

Met de vingertoppen

Met mijn vingertoppen klem ik me nog vast aan het laatste restje zomer. De zomer die eigenlijk geen zomer meer is. Want er is alweer een wekker en die staat als vanouds opnieuw op ontiegelijk vroeg. Er moeten weer brooddozen gevuld en immer aanvullende to-do-lijsten worden afgewerkt.
'Het gewone leven', noemt Lief het. 'Dweilen met de kraan open', weerleg ik.

Er zijn plannen die in het water vallen. Door regenbuien, zieke kinderen, werkagenda's.
'Het gewone leven', mompelt Lief. 'Niet eerlijk', bries ik.

Ik heb heimwee naar die drie weken vol tijd, zon en mogelijkheden. Ik rek en strek me om ze dicht bij me te houden, maar de tijd raast door en neemt mij met zich mee.
Ik wil graag loslaten en zuchten: 'Hèhè, bijna voorbij. Blij dat het schooljaar weer begint.' Maar het lukt me niet. Ik klem me vast met kramp in mijn vingertoppen.

Misschien als de kleuren veranderen...

Alles komt terug

Zo kan ik eigenlijk gewoon dit weer plaatsen.